Πέτρος Ζούλιας: «Το θέατρο είναι μια θνησιγενής τέχνη»
Για τις εμπειρίες που είχε όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο του θεάτρου αλλά και για το πώς θα μπορούσε να βοηθήσει η τέχνη στους δύσκολους καιρούς που ζούμε μιλάει ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας.
Στην ερώτηση τι τον νοιάζει πιο πολύ, τα βραβεία ή το κοινό» ο ίδιος απαντά χωρίς περιστροφές στη real: «Το κοινό, ασυζητητί. Οι άνθρωποι. Το θέατρο είναι μια θνησιγενής τέχνη. Αν μένει κάτι, είναι η εγγραφή στην ψυχή εκείνου που το είδε».
Σε αντίθεση με άλλες τέχνες, το θέατρο δεν αφήνει τίποτα απτό πίσω του. Δεν σε κάνει να νιώθεις κάπως περίεργα αυτό;
«Ναι... Ξέρεις πόσες φορές έχω δει να καταστρέφουν σκηνικά; Και όλος αυτός ο κόσμος, στον οποίο έχουμε επενδύσει όνειρα, επιθυμίες, τσακωμούς, ξενύχτια, να γίνεται ξαφνικά ξύλα και κουρέλια για τη χωματερή; Αυτή η αγριάδα, όμως, ταυτόχρονα σε συμφιλιώνει με την ουσία της ζωής. Του «όλα και τίποτα». Του «είμαστε και δεν είμαστε». Τα πράγματα έρχονται από τον αέρα και καταλήγουν στο τίποτα. Νομίζω ότι είναι ένας τρόπος να αρχίσεις να σκέφτεσαι πάνω στη ζωή».
Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει σήμερα;
«Πάντα μπορούσε. Ειδικά σε δύσκολες εποχές, η διαφυγή αλλά και η συνειδητοποίηση είναι πολύ αναγκαίες. Χαίρομαι, ας πούμε, που βλέπω στο μετρό ότι ο κόσμος έχει αρχίσει πάλι να διαβάζει. Και τα δικά μου πρώτα «ταξίδια» μέσα από τα βιβλία έγιναν. Βέβαια, πολλές φορές μου λένε διάφοροι φίλοι ότι ο πνευματικός κόσμος είναι απών, ότι δεν γράφονται έργα, ότι οι καλλιτέχνες δεν υπάρχουμε, με την έννοια της επανάστασης. Και η αλήθεια είναι ότι και εγώ μας βρίσκω λίγο παθητικούς. Θα μπορούσαμε να είμαστε πιο δυναμικοί, να έχουμε λόγο γι' αυτά τα τερατώδη που συμβαίνουν. Βλέπεις ότι η παραγωγή νέων πραγμάτων στον πολιτισμό δεν είναι αντίστοιχη αυτής της κρίσης. Ισως κουβαλάμε μια ήττα, μια μελαγχολία, ένα αίσθημα ότι δεν θα ακουστούμε. Πολύς ο φόβος, έτσι νομίζω. Και προστίθεται στην ανασφάλεια που έχουμε οι καλλιτέχνες από τη φύση μας».
Μήπως έχουν ειπωθεί όλα;
«Έχουν. Όμως η ανθρώπινη ύπαρξη και τα αισθήματα δεν τελειώνουν».