Μόνικα: Την ενόχλησε που κάποιοι υποστήριξαν πως δεν έχει θέση στο Ηρώδειο;
Την Μόνικα την χαρακτηρίζουν ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς της. Πώς νιώθει γι' αυτόν τον τίτλο; Εχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και στις δυνάμεις της;
«Ε, μάλλον αμηχανία μού προκαλούν τέτοια λόγια. Απλώς, προσπαθώ να διαισθάνομαι τα όρια της κάθε κατάστασης προτού βασιστώ στην αυτοπεποίθησή μου. Εννοώ πως, παρόλο που πάντοτε ακολουθώ μια δύναμη μέσα μου που φωνάζει πως μπορώ να κάνω ό,τι λέει η καρδιά μου, ταυτόχρονα, κοιτάζω γύρω μου μην τυχόν και ξεφύγω από το ταπεινό και χαρισματικό έδαφος. Κατά βάθος υπακούω στην ανασφάλειά μου που ευθύνεται για τη δημιουργικότητα κι ένα ευγενικό θράσος που με ωθεί στην πραγμάτωση μεγάλων ονείρων» τόνισε στο Έθνος .
-Το ταλέντο αναγνωρίζεται και διαπρέπει έτσι κι αλλιώς ή παίζουν καθοριστικό ρόλο και οι συγκυρίες;
«Νομίζω περισσότερο ρόλο παίζει η τύχη, να βρεθεί κανείς στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. Οι συγκυρίες προκύπτουν βέβαια όταν τις κυνηγήσει κανείς. Δεν έρχονται από το πουθενά. Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί, επικοινωνιακοί και δεκτικοί σαν άνθρωποι ώστε να προκαλούμε την τύχη μας. Εκεί έρχεται το ταλέντο να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες ή να τις αφήσει να φύγουν μακριά σαν να μη συνέβησαν ποτέ.»
-Σε ενόχλησε που κάποιοι υποστήριξαν πως δεν έχεις θέση στο Ηρώδειο;
«Η γνώμη του καθενός είναι σεβαστή. Ισα ίσα η μερική καχυποψία με ώθησε στο να ανεβάσω ακόμη πιο ψηλά τον πήχη της συναυλίας. Εύχομαι να έπεισα όσο το δυνατόν περισσότερους για τη συμμετοχή μου στο φεστιβάλ. Εγώ προσωπικά το καταχάρηκα.»
-Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά των Ελλήνων που θεωρείς πως μας πηγαίνουν πίσω ως χώρα;
«Ναι, υπάρχουν χαρακτηριστικά που μας πηγαίνουν πίσω, αλλά τι σημαίνει αυτό; Η τρέλα των Ελλήνων, το πείσμα, ακόμη και η γκρίνια είναι κομμάτι μιας κοινωνίας που βρίσκει πάντα τον τρόπο να ξεχωρίζει στην παγκόσμια εικόνα. Τη στιγμή που οι συνθήκες διαβίωσης γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες, οι Έλληνες θα γίνουν πολυμήχανοι και θα ορθοποδήσουν. Μακάρι να είχαμε λίγο περισσότερη αξιοκρατία, υπομονή και οργάνωση, αλλά ίσως τότε να μην είχαμε κάτι άλλο από αυτά που μας κάνουν και γελάμε δυνατά με το παραμικρό, κάπου, σε κάποια παραλία, με τον πιο λαμπερό ήλιο να μας φωτίζει.»