Τζένη Μπαλατσινού: «Είμαι απόλυτα συμφιλιωμένη με τον χρόνο, ακόμη και με τις ρυτίδες μου»

«Θα ήθελα μεγαλώνοντας να συνεχίσω να μετέχω στα πράγματα. Η απομόνωση και η μη συμμετοχή είναι αυτό που σε γερνάει, θα ήθελα να είμαι ενεργή εγκεφαλικά και σωματικά, να διατηρήσω το χιούμορ και την ελαφρότητα μου. Να έχω τη σοφία να μπορώ να εκμεταλλεύομαι κάθε στιγμή. Είμαι απόλυτα συμφιλιωμένη με τον χρόνο, ακόμη και με τις ρυτίδες μου, γιατί καθεμιά τους είναι ένα κομμάτι από μένα», λέει στο περιοδικό Οκ και καταλήγει: «Πριν από λίγο καιρό αγόρασα έναν υπέροχο σκελετό γυαλιών και ανυπομονούσα να μετρήσω την πρεσβυωπία μου, για να μπορέσω να τον χρησιμοποιήσω. Επειδή δεν έβλεπα καλά τα γράμματα στο κινητό, πήγα στον οφθαλμίατρο και του είπα: «Μπορούμε να μετρήσουμε πόσους βαθμούς έχω;». Με εξέτασε και με καθησύχασε: «Δεν έχεις τίποτα. Μια χαρά είναι τα μάτια σου». «Δεν μπορεί. Και γιατί δεν βλέπω;» τον ρώτησα, δείχνοντας του σε τι απόσταση κρατάω το κινητό. «Μα κανένας δεν βλέπει τόσο κοντά» μου απάντησε και με έδιωξε από το ιατρείο του. Τελικά κράτησα τον σκελετό και φοράω τα γυαλιά κάθε φορά που ανεβαίνω στη μηχανή. Είδα μία εικόνα φέτος το καλοκαίρι που με συγκίνησε πολύ. Έκανα πεζοπορία και σε ένα δύσβατο μονοπάτι και συναντήσαμε δύο ζευγάρια ηλικιωμένων που ακολουθούσαν την ίδια διαδρομή. Ήταν , χέρι-χέρι και γελούσαν. Ήταν πολύ τρυφερό και το κράτησα ως εικόνα. Ο χρόνος δεν είναι απαγορευτικός για την ευτυχία», καταλήγει.