Γιάννης Σαββιδάκης: «Αυτά που έκανα εγώ στους γονείς μου, μου τα κάνει τώρα ο μεγάλος μου γιος»

Μικρός ήσουν πολύ ζωηρός. Υπάρχουν στιγμές που εύχεσαι οι γιοι σου να μη σου μοιάσουν στις σκανταλιές;
«Η αλήθεια είναι ότι ήμουν πολύ άτακτο παιδί. Η πιο συνηθισμένη μου σκανταλιά ήταν ότι όταν τέλειωνε το σχολείο δεν επέστρεφα σπίτι μου. Με θυμάμαι, από την Α' Δημοτικού να με ψάχνουν οι γονείς μου με τις ώρες. Και με έβρισκαν τελικά ή στο σπίτι ενός φίλου μου, ή να παίζω ποδόσφαιρο σε κανένα γήπεδο του Χαλανδρίου όπου μέναμε τότε. Το έκανα μία, το έκανα δύο, στο τέλος με έγραψαν σε ιδιωτικό σχολείο, όπου αναγκαστικά επέστρεφα στο σπίτι το μεσημέρι με το πούλμαν. Στην Ε Δημοτικού, αν θυμάμαι καλά, κλείδωσα την κοπέλα που μας πρόσεχε μέσα στο σπίτι. Άλλη μια φορά, πάλι, παίζοντας μπάλα μέσα στο σπίτι έσπασα την τζαμαρία με αποτέλεσμα το αριστερό μου χέρι να τραυματιστεί σοβαρά και να υποβληθώ σε εγχείρηση που διήρκεσε έξι ώρες .Έχω κάνει πολλά. Ήμουν τόσο άτακτος που ήμουν συνέχεια με αίματα στα γόνατα και γρατζουνιές. Αλλά τα ίδια που έκανα εγώ στους γονείς μου, μου τα κάνει τώρα ο μεγάλος μου γιος. Πάντως και οι δύο γιοι μου είναι ανένταχτοι, ανεξάρτητοι και αναρχοαυτόνομοι, όπως ήμουν και εγώ στην ηλικία τους. Ταυτόχρονα είναι πολύ τρυφεροί, ρομαντικοί και με μεγάλη φαντασία».

Ήσουν και εσύ έτσι σε ότι αφορά το κομμάτι της φαντασίας;
«Ναι. Έγραφα ιστορίες, τραγουδάκια, άφηνα ανώνυμα σημειώματα στην έδρα για να τα βρουν οι καθηγήτριές μου. Το αγαπημένο μου παιχνίδι, όταν ήμουν μικρός, ήταν να παίρνω γνωστά τραγούδια και να τους βάζω δικούς μου στίχους».

Αρέσουν στους γιους σου τα τραγούδια σου;
«Τους αρέσουν και τα καινούρια, αλλά και κάποια παλαιότερα. Όταν είμαστε στο αυτοκίνητο, μου κάνουν παραγγελιές και τραγουδάμε όλοι μαζί. Το αγαπημένο του μεγάλου είναι το Save me και του μικρότερου το Φιλί σου μου φτιάχνει τη μέρα».

Πηγή: ΟΚ