Λάκης Λαζόπουλος: «Οι πρώτες γραμμές της αφήγησης ξεκινάνε με εικόνες από όταν ήμουν μικρός»

Εκτός όμως από τα πάσης φύσεως σχεδιαγράμματα που σκαλίζει στο χαρτί, έχει ήδη έτοιμο το μεγαλύτερο μέρος μιας ιδιότυπης αυτοβιογραφίας που θα περιλαμβάνει στιγμές που χάραξαν τη ζωή του ανεξίτηλα - καλές ή κακές, οδυνηρές ή φλογερές, αποσπάσματα μιας ολόκληρης ζωής όπως τα ανακαλεί τώρα στη μνήμη του. «Δεν πρόκειται για αυτοβιογραφία με την αυστηρή έννοια, αφού δεν είχα σκοπό να καταγράψω με λεπτομέρεια τη ζωή μου, αλλά να δώσω μια άλλη διάσταση στα όσα με σφράγισαν έως τώρα. Πρόθεσή μου είναι να φωτίσω διαφορετικά τα πράγματα και τα πρόσωπα που έπαιζαν κάποια στιγμή καταλυτικό ρόλο στη ζωή μου. Εξάλλου έχω την τάση να μιλάω για τα γεγονότα όχι εν βρασμώ, αλλά αφού κοπάσουν. Ευτυχώς έχω υπομονή και το γεγονός ότι μπορούσα πάντα στωικά να περιμένω να περάσει η μπόρα με βοήθησε να αντέξω πολλές δύσκολες καταστάσεις. Από μικρός θυμάμαι -προτού ακόμη χάσω τον πατέρα μου- να γίνονται διάφορα δυσάρεστα στο σπίτι κι εγώ να απομονώνομαι και να σκαρώνω ιστορίες. Πάντα μου άρεσε να "ξαναφτιάχνω" όμορφα τα πράγματα, να τους δίνω μια πιο ευάρεστη διάσταση και προοπτική», λέει στο Πρώτο Θέμα.

Ομολογεί ωστόσο ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να γράψει μια αυστηρή βιογραφία αλλά «ένα ανθολόγιο με στιγμές». Ο νους άλλωστε καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες να διακρίνει ψήγματα προσωπικής ανταύγειας στη διάρκεια της μνήμης. «Θυμάμαι στιγμές που μπορεί εν πρώτοις να μη φαντάζουν βαρυσήμαντες ή σπουδαίες, αλλά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Οι πρώτες γραμμές της αφήγησης ξεκινάνε με εικόνες από όταν ήμουν μικρός και γυρνούσα τα χωριά της Λάρισας χαζεύοντας εμμονικά τα κάρα που περνούσαν. Μου άρεσε να τα βλέπω να απομακρύνονται και να χάνονται στο βάθος του ορίζοντα και κάπως έτσι φαντάζομαι ότι θα χαθούν κάποια στιγμή οι εικόνες από τη μνήμη μου - θα εξαφανιστούν από τα μάτια μου σαν εκείνα τα κάρα. Αυτές τις στιγμές προτίθεμαι να συνθέσω στο βιβλίο που γράφω με τη μορφή μοντάζ, ίσως επειδή ξέρω ότι κάπως έτσι συμβαίνουν τα πράγματα και στις ταινίες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ταινίες δεν λαμβάνουν χώρα σε φυσικό χρόνο αλλά αποκαλύπτονται μέσα από μοντάζ τονίζοντας τις σκηνές που είναι σημαντικές για τη δράση. Ετσι κι εγώ - πολλές φορές δεν θυμάμαι καν τα στιγμιότυπα που ανακαλύπτω σε διάφορες ξεχασμένες φωτογραφίες, εξ ου και το ότι δεν μου αρέσουν καθόλου οι φωτογραφήσεις. Ισως γι' αυτό μου άρεσαν τόσο οι εικόνες των αγίων, το να θυμούνται ένα πράγμα από εσένα μόνιμο και απαράλλακτο. Ετσι κι αλλιώς ένα πράγμα θυμάσαι και αποσπάς από τα πράγματα. Το ίχνος, το αποτύπωμα που αφήνουν είναι πάντοτε ένα».