Βίκυ Κουλιανού: «Συνήθως δεν κλαίω γιατί η στενοχώρια μου δεν κρατάει και πολύ»

«Μου λείπουν τα ταξίδια παρόλο που τελευταία μου έχει βγει μια κλειστοφοβία με τα αεροπλάνα, παθαίνω ταχυκαρδία με το που κλείνει η πόρτα, παίρνω ανάσες, βήχω, είναι μια έντονη φοβία... Μου λείπει ο μπαμπάς μου, που τον έχασα πριν από τέσσερα χρόνια -και μου λείπει αρκετά-, μου λείπει ένας μεγάλος έρωτας - δεν θα έλεγα όχι, είναι το πιο διαυγές συναίσθημα ενός ανθρώπου» τόνισε στο You.

- Ποια είναι η μεγαλύτερη φοβία σου μεγαλώνοντας;
«Η ανημποριά. Τίποτε άλλο.»

- Οι πολύ ωραίες γυναίκες έχουν και την ανασφάλεια της εξωτερικής τους εικόνας... Εσύ δεν έχεις ασχοληθεί καθόλου με μπότοξ... Οι ρυτίδες δεν σε ενοχλούν;
«Όχι. Εμένα το πέρασμα του χρόνου στο πρόσωπο μου δεν με ενοχλεί, θα κάνω πολλά πράγματα με το σώμα μου. Έχω μια φοβία με τις πλαστικές, δεν θα μου άρεσε να ξυπνήσω από μια επέμβαση και να μην είμαι εγώ. Με φοβίζει πιο πολύ το να μην είμαι εγώ από το να μεγαλώσω! Δεν είναι απαραίτητο να είμαι μέσα στα φώτα μια ζωή, θα κάνω μπότοξ σε περίπτωση που νιώσω μια ασφάλεια, ότι, δηλαδή, αυτό που θα κάνω θα είναι φυσικό.»

-Αν Θέλεις έναν ώμο να κλάψεις ποιανού θα είναι αυτό»;
«Έχω πολλούς... Φίλους, αδέλφια, ξαδέλφια... Βέβαια έχω και ένα καλό: Συνήθως δεν κλαίω γιατί η στενοχώρια μου δεν κρατάει και πολύ, σε μια ώρα την έχω σκοτώσει!»