Άννα Ανδριανού: «Είναι μια τρέλα να θες να κρατήσεις τον έρωτα ζωντανό μέσα στον γάμο»

«Πολλές. Έχω ζήσει τον θάνατο σε μεγάλες δόσεις. Έχασα τη μητέρα μου σε πολύ ηλικία και τον αδελφό μου όταν ήταν 18 ετών. Ο πατέρας μου έφυγε πριν από δύο χρόνια. Έχω χάσει πολλούς αγαπημένοι μου φίλους, με τους οποίους ονειρευόμουν να γεράσουμε και να είμαστε παρέα. Έχω ζήσει την απώλεια έντονα και από νεαρή ηλικία. Μετά υπήρξαν χωρισμοί, διαζύγιο, απογοητεύσεις επαγγελματικές. Αυτό που κατάλαβα είναι πως η ζωή είναι ένα ποτάμι. Αν πας κόντρα, θα κουραστείς και ίσως πνιγείς. Αν πας με το ρεύμα και αποδεχτείς ακόμη και αυτά που σε πονάνε, θα σωθείς» τόνισε στο ΟΚ.

-Πώς έφτασες σε αυτή τη συνειδητοποίηση; Πώς το πάλεψες;
«Έψαξα από πολύ μικρή, και κυρίως μέχρι τα 25 μου, να βρω τρόπους να αποδέχομαι ζωή. Έκανα ψυχανάλυση, διάβασα, μελά σα ψυχολογία, μεταφυσική φιλοσοφία έκανα διαλογισμό. Σχεδόν σπούδασα ψυχολογία μέσα από όλα αυτά. Σιγά σιγά βοήθησα τον εαυτό μου να αναπτυχθεί και έγινα πιο αισιόδοξη. Σε αυτό βέβαια ήταν δάσκαλός μου ο μπαμπάς μου που πάντα έλεγε: «Ακόμη κι αν πάνε να με εκτελέσουν, θα χαρώ τα διαδρομή». Ποτέ μου δεν τον είδα να θυμώνει ή να σκληραίνει.»

-Είναι όλα ρόδινα;
«Όχι βέβαια! Υπάρχουν διαφωνίες και κόντρες αλλά ποτέ δεν υπήρξε θέμα συναισθημάτων ή άλλου προσώπου. Τα αισθήματα μα; είναι απόλυτα, όπως τα έψαχνα. Διαφωνούμε για ασήμαντα πράγματα. Οφείλω, βέβαια, να ομολογήσω πω αν τον είχα συναντήσει στα 20 μου, δεν θα είχαμε την ίδια κατάληξη. Εμείς οι άνθρωποι δεν μαθαίνουμε εύκολα αν δεν ταλαιπωρηθούμε. Ξέρω πως είναι μια τρέλα να θες να κρατήσεις τον έρωτα ζωντανό μέσα στον γάμο. Ο έρωτας είναι υπέρβαση και ο γάμος μια συμφωνία. Πώς να ταιριάξουν; Χρειάζεται μια ισορροπία. Κανένα από τα δύο δεν αξίζει μόνο του.»