Άρης Σερβετάλης: «Να μη γίνει αυτοσκοπός η προβολή του εαυτού»

«Οχι, την καταλαβαίνω. Ο καθένας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα χαρίσματα και τις τάσεις του. Λειτουργεί ανάλογα με τα εργαλεία που έχει. Υπάρχει φυσικά και η παγίδα του ναρκισσισμού σε όλο αυτό αλλά εκεί μπαίνει το ζήτημα της διαχείρισης αυτών των εργαλείων ώστε να μη γίνει αυτοσκοπός η προβολή του εαυτού. Να μην εγκλωβίζεσαι μέσα σε αυτό, να επανατοποθετείς τα όρια σου. Διαφορετικά, θα εγκλωβιστείς στην αρετή σου» τόνισε στον Ελεύθερο Τύπο.

-Σου έχει συμβεί αυτό;
«Όταν ένας ηθοποιός εκθέτει τον εαυτό του πέφτει πιο εύκολα σε παγίδες φιλαρέσκειας, εγωπάθειας. Είναι πολύ μεγάλοι οι κίνδυνοι και είναι καθημερινή η μάχη για να τους αποφύγεις.»

- Αισθάνεσαι πως έχεις -όπως και ο ήρωας σου- περιοχές ανεξερεύνητες;
«Εννοείται! Εγώ τις λέω μαύρες τρύπες.»

- Πώς αντιδράς όταν ανακαλύπτεις μια τέτοια;
«Στην αρχή λέω «με τίποτα. Αποκλείεται, λάθος κάνω», σκέφτομαι. Μπαίνω στη διαδικασία της απόλυτης άρνησης. Αν το αποδεχτώ είναι ένα πρώτο βήμα. Συνήθως μετά την αναγνώριση παγώνει η διαπίστωση μέσα μου. Και χρειάζεται να περάσει καιρός για να πω «ας το ξαναδώ λίγο αυτό»...

-Τι σου αποκάλυψε η τελευταία φορά μιας τέτοιας διερεύνησης;
«Ουσιαστικά είναι ίδιες διαπιστώσεις που αφήνεις και ξαναπιάνεις. Ο καθένας από εμάς έχει τα πάθη και τους εγωισμούς του που παίρνουν διάφορες μορφές»

-Αν συναντούσες στο δρόμο ένα σωσία σου, έναν άλλο Αρη, πώς θα αντιδρούσες;
«Νομίζω πως θα περπατούσα. Μπορεί και να έτρεχα. Θα δοκίμαζα μάλλον όλων των ειδών τους βηματισμούς. Είναι πολύ τρομακτικό ως σκέψη! Θα σου πω μόνο το εξής: Βγαίνοντας από την τουαλέτα του θεάτρου στις «Ροές» υπάρχει ένας ολόσωμος καθρέφτης και όταν αντικρίζω το είδωλο μου κάπως ταρακουνιέμαι. Φαντάσου δηλαδή να συναντήσω το σωσία μου. Νομίζω πως θα αισθανθώ υπό κατοχή.»