Σταματίνα Τσιμτσιλή: «Με το χρόνο μαλακώνει η απώλεια και δεν σε πληγώνει όσο στις αρχές»
Η Σταματίνα Τσιμτσιλή έχει δυο κορούλες. Πώς εξελίσσεται η σχέση της μαζί τους;
«Η μητρότητα είναι μαγεία. Η σχέση μου με τις κόρες μου είναι πολύ όμορφη, όμως δεν την περίμενα τόσο διαδραστική. Το κάθε παιδί έχει δικό του χαρακτήρα. Για παράδειγμα, η Νάγια είναι πιο ζωηρή, πιο διεκδικητική, πιο ατίθαση, ενώ η Μαίρη είναι ήρεμη και χαλαρή» τόνισε στο Hello.
-Είσαι αυστηρή μαμά;
«Είμαι, αλλά με μικρή διάρκεια. Προσπαθώ να θέσω κάποια όρια, αλλά δεν μπορώ να τους θυμώσω για πολύ ώρα.»
- Θα ήθελες σύντομα κι άλλο παιδί;
«Αυτήν τη στιγμή θέλω ν' απολαύσω και να μεγαλώσω τα κοριτσάκια μου. Δεν είμαι αρνητική σ' ένα τρίτο παιδί, όμως δε θα ήθελα να έρθει όσο άμεσα ήρθε το δεύτερο.»
- Είναι εύκολο να απομακρυνθείς ερωτικά ή συναισθηματικά από το σύντροφό σου όταν έρχονται τα παιδιά στη ζωή ενός ζευγαριού;
«Ούτως ή άλλοις, όταν γίνεσαι γονιός τα παιδιά έχουν τον πρώτο ρόλο στη ζωή σου. Από κει και πέρα, χρειάζεται προσπάθεια, επιμονή και υπομονή προκειμένου να διατηρήσεις τις ισορροπίες στη σχέση σου και να μη «χαθείς» με το σύντροφο σου. Το πιο σημαντικό είναι να βρίσκεις χρόνο για τον άνθρωπο σου και να περνάς μαζί του στιγμές. Προσωπικά, το προσπαθώ και το θέλω, δεν τα καταφέρνω πάντα, όμως τουλάχιστον το έχω στο μυαλό μου. Δε μου αρκεί να ξέρω πως ο Θέμης είναι ο μπαμπάς του σπιτιού μας, θέλω να είναι και ευτυχισμένος ως άντρας. Οι σχέσεις χρειάζονται δουλειά, δεν μπορούν ν' αντέξουν στο χρόνο αν τις βάζεις στον αυτόματο ή αν περιμένεις από τα παιδιά να σε φέρουν κοντά με τον άλλον.»
-Τώρα που είσαι μητέρα, σκέφτεσαι πιο έντονα τον πατέρα σου;
«Έχουν περάσει πολλά χρόνια από το θάνατο του πατέρα μου και η ανάμνηση του δεν με πονάει τόσο όσο παλαιότερα. Είναι γεγονός ότι με το χρόνο μαλακώνει η απώλεια και δεν σε πληγώνει όσο στις αρχές, που είναι νωπή η θλίψη. Πάντα υπάρχει στο μυαλό μου ο πατέρας μου, όμως επανέρχεται έντονα στη σκέψη μου στις μεγάλες και σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Για παράδειγμα, στη βάφτιση των παιδιών μου, ήμουν συναισθηματικά φορτισμένη και τον σκεφτόμουν πολύ, γιατί θα ήθελα να είναι κοντά μας. Όπως κι όταν η Νάγια αποκάλεσε τη μαμά μου «γιαγιά», σκέφτηκα ότι θα ήθελα γα ήταν κοντά μας και να τον φωνάξει κι εκείνον «παππού».