Ανάβουν ξανά τα «Κόκκινα φανάρια»

Χειμώνας του 1963 και στους κινηματογράφους βγαίνει η ταινία «Κόκκινα φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη σε σενάριο του Αλέκου Γαλανού και μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου με τους Καρέζη, Φούντα, Παπαμιχαήλ, Διαμαντίδου, Χρονοπούλου, Κατράκη, Λαδικού, Γεωργίτση, Ανουσάκη, Χέλμη, Περγιάλη...
Το κοινό συρρέει στις αίθουσες για να δει την ταινία που κεντρίζει από τον τίτλο και το θέμα της, η οποία εκτυλίσσεται σε έναν οίκο ανοχής στην Τρούμπα, φωτίζοντας και τους έρωτες των κοριτσιών που δουλεύουν εκεί και τον σκληρό περίγυρο που βάζει λουκέτο σε όλα τα σπίτια με τα κόκκινα φανάρια. Πενήντα χρόνια μετά, ο «αιρετικός» σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης ετοιμάζει μια σύγχρονη ανάγνωση του εν λόγω έργου του Αλ. Γαλανού με μια σειρά εξαίρετων πρωταγωνιστών όπως οι Αιμίλιος Χειλάκης, Ελισάβετ Μουτάφη, Αθηνά Μαξίμου, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Διαμαντής Καραναστάσης, Νίκη Σερέτη, Καίτη Μανωλιδάκη, Μαρσέλα Λένα, Γιώργος Παπανδρέου και Κώστας Κοράκης.
Ο ίδιος, σε μια μικρή ανάπαυλα των εντατικότατων προβών της παράστασης, λέει στη real πως είχε γοητευτεί από την ταινία: «Ήταν μυθική η δουλειά που έκανε ο Β. Γεωργιάδης. Φτιαγμένη μερικά χρόνια μετά το κλείσιμο των μπουρδέλων, παρόλο που δεν γυρίστηκε στην Τρούμπα, νομίζεις πως είσαι αληθινά εκεί. Και αυτό που την απογειώνει είναι οι συγκλονιστικές πρωταγωνίστριές του. Είναι μία και μία. Τα δικά μου ''Φανάρια'' ακολουθούν κατά πόδας εκείνα του Αλ. Γαλανού, είναι όμως λιγότερο ταυτολογικά ως προς την αφήγηση και τα ανάβω για να φωτίσουν αμυδρά, σαν ένα μικρό κόκκινο κεράκι, το σκοτάδι μιας ζοφερής δεκαετίας, αυτής του '50, μιας Ελλάδας ρημαγμένης από τη γερμανική Κατοχή και τον εμφύλιο σπαραγμό... Η εποχή εκείνη ήταν για τη χώρα μας ένα χρονικό σημείο καμπής, σημαδεμένο από μια τρομακτική υποτίμηση της δραχμής, από τα Σεπτεμβριανά, τη δημιουργία της ΕΡΕ, την άνοδο του Καραμανλή, τη σύνδεσή μας με την αμερικανική πολιτική, τους αγώνες για την ανεξαρτησία της Κύπρου κ.λπ. Και εκεί δίπλα στην Ιστορία, κάποιοι άνθρωποι του περιθωρίου προσπαθούν να επιβιώσουν και πνίγονται στο ρεύμα της εξέλιξης».
Τα «Παράνομα φιλιά - Κόκκινα φανάρια», όπως υποστηρίζει ο ίδιος, είναι «ένα έργο-φόρος τιμής στον Πειραιά και ειδικότερα στην Τρούμπα, ένα έργο αφιερωμένο στους άγνωστους πρωταγωνιστές της ζωής, στους καθημερινούς ανθρώπους του μόχθου που τριγυρνούσαν στις γειτονιές του Πειραιά: από το λιμάνι ως την Πειραϊκή και από τα σοκάκια του Προφήτη Ηλία ως την οδό Νοταρά, εκεί όπου τα κορίτσια περίμεναν καθημερινά να ακούσουν το σφύριγμα του πρώτου πλοίου. Ο Πειραιάς τη δεκαετία του '50 "περνά" από την παράσταση: το λιμάνι και οι γειτονιές, τα μπάνια στην ακτή Δηλαβέρη, τα ρεμπέτικα, η Μάντρα του θρυλικού Μπέμπη, οι μεροκαματιάρηδες, οι πόρνες και οι κυρίες, ο Ολυμπιακός».