Άση Μπήλιου: «Αγαπάω τη ζωή, παρόλα όσα μου συνέβησαν»

Σπούδασες, όμως, γαλλική φιλολογία; «Ναι, γιατί σκεφτόμουν ότι τελειώνοντας εδώ τη γαλλική φιλολογία, θα μπορούσα να σπουδάσω ψυχολογία στη Σορβόννη. Όταν, όμως, πέρασα στη σχολή, πέθανε η μητέρα μου, κι έτσι σταμάτησαν και οι οικονομικές παροχές. Συγκεκριμένα, μπήκε στο νοσοκομείο την ημέρα που έμαθα ότι πέρασα στο πανεπιστήμιο κι έφυγε μέσα σε δυο μήνες από οξεία λευχαιμία. Τουλάχιστον, έφυγε ξέροντας ότι το παιδί της θα σπουδάσει, γιατί το ήθελε πολύ, ήταν όνειρό της. Μάλιστα, η μητέρα μου έφυγε την ίδια μέρα που είχε φύγει ο πατέρας μου, με δέκα ακριβώς χρόνια διαφορά! Ήμουν 9 ετών όταν πέθανε ο πατέρας μου. Σαν να είχαν ένα άτυπο ραντεβού, σαν να της είχε πε: "Σε αφήνω να μεγαλώσεις το παιδί και μετά έλα να με βρεις". Λάτρευαν ο ένας τον άλλο, κλέφτηκαν στα νιάτα τους, όταν ήταν και οι δύο 19 χρονών. Δεν ήμουν βιολογικό τους παιδί, με υιοθέτησαν τριών ημερών, και στα χρόνια που έζησαν έδωσαν και οι δύο ό,τι είχαν και δεν είχαν για να με μεγαλώσουν».

Σου λείπουν;

«Πολύ. Αν και πέρασαν αρκετά χρόνια. Ο πατέρας μου μού έλειπε πολύ όταν έφυγε κι έμεινα με τη μητέρα μου, βλέποντάς τη δυστυχισμένη εξαιτίας της μεγάλης απώλειας. Ήταν δύσκολα όταν πέθανε ο μπαμπάς. Αλλά η μαμά στάθηκε παλικάρι, μολονότι ήμουν τρελό παιδί».

Πώς έζησες; Άρχισες να δουλεύεις;
«Κατευθείαν. Έκανα ό,τι μπορείς να φανταστείς. Μαθήματα γαλλικών και αγγλικών σε παιδιά, σε σουβλατζίδικο και σε εταιρεία εισαγωγής παιχνιδιών και μετά στο ραδιόφωνο. Το όνειρο της ψυχολογίας είχε σβήσει. Αν και σήμερα, πλέον, νιώθω ότι άγγιξα το όνειρο μου, γιατί κάνω αστρολογία με ψυχολογική προσέγγιση, αυτό σπούδασα στην Αγγλία. Αγαπάω τους ανθρώπους αληθινά, και αγαπάω τη ζωή, παρόλα όσα μου συνέβησαν. Μπορεί να μη με στήριξαν συγγενείς, όμως γνώρισα γενναιόδωρους φίλους που με κράτησαν. Και γι' αυτό έκανα ψυχανάλυση για τέσσερα χρόνια, ώστε να ξεπεράσω τα δικά μου θέματα και να μπορώ να βοηθάω τους άλλους ακόμη περισσότερο».

Πηγή: Hello