Φιλιππίδου: «Αντιμετωπίζω τους φόβους μου με συγκατάβαση και συμπάθεια»

Προετοιμάζεσαι να ερμηνεύσεις στο Εθνικό Θέατρο, στη Σκηνή Κατίνα Παξινού, το κλασικό έργο του Μπέκετ «Ευτυχισμένες μέρες». Ποιες είναι οι δικές σου ευτυχισμένες μέρες;
«Οι "Ευτυχισμένες μέρες" του Μπέκετ είναι γεμάτες απελπιστική ειρωνεία και τρα­γικά αδιέξοδα, γιατί εκείνος θέλει να μιλήσει για το τέλος του πολιτισμού και τη συνείδηση του κόσμου. Οι δικοί του ήρωες είναι θαμμένοι μέσα στη γη στην έρημο, κατοικούν σαν τα ποντίκια μέσα σε τρύπες. Χάνουν τη μνήμη τους, τις λέξεις τους, θυμούνται τα μεγάλα κλασικά έργα για να τα ανατρέψουν. Δεν θέλω να πιστεύω πως είμαι μια μπεκετική ηρωίδα όσο κι αν αγαπώ το έργο του μεγάλου δραματουργού, το οποίο και μετέφρασα. Έχω κι εγώ τα υπαρξιακά μου, την απαισιόδοξη πλευρά μου, με ελκύει το παράλογο και ο σουρεαλισμός. Με γοητεύουν όμως τα κλασικά έργα και διατηρώ ακόμη κάποια μικρή επαφή με εκείνες τις φευγαλές στιγμές ευτυχίας που έρχονται σαν αεράκι, μια πνοή, ένα νεύμα, μια αύρα θεϊκής παραδεισένιας αληθινή; ζωή; μετά από μια κοπιαστική μέρα, μήνες ή και χρόνια».

Φοβάσαι τα γηρατειά, τη μοναξιά, τη συνήθεια;
«Όλα τα φοβάμαι όσο πρέπει, αλλά σιγά σιγά τα κατανοώ επειδή έχουν κι αυτά τη χάρη τους. Η γνώση, η σοφία, η ψυχραιμία απέναντι στις δυσκολίες, η πείρα, είναι πράγματα που έρχονται με τον καιρό. Όπως αντίστοιχα και η επιτυχία, η αποδοχή, ή ανταμοιβή, όλα αυτά και τόσα άλλα που φέρνουν τα χρόνια. Προς το παρόν λοιπόν, αντιμετωπίζω τους φόβους μου με συγκατάβαση και συμπάθεια. Άλλωστε έχω συνείδηση πως δεν είμαι και μόνη μου σε αυτό τον παλιόκοσμο».

Πηγή: Λοιπόν