Η πικρία του Ντέμη Ρούσσου από την ελληνική πολιτεία

Στο παρελθόν προσφέρθηκε να βοηθήσει για την προβολή της χώρας μέσω της φήμης του και του διεθνούς δικτύου γνωριμιών του αλλά του είπαν... «όχι».
Σε συνέντευξη του στο περιοδικό ΕΓΩ είχε πει: «Πριν από πολλά χρόνια είχα επισκεφτεί το γραφείο της Άννας Διαμαντοπούλου, την τότε υπουργό Περιβάλλοντος. Της μίλησα για τους μεγάλους διατροφικούς θησαυρούς της Κρήτης και πώς θα μπορούσε να τους αξιοποιήσει το ελληνικό κράτος για να κερδίσει χρήματα. Προσφέρθηκα να διαφημίσω παγκοσμίως και δωρεάν αυτή την προσπάθεια. Μου είπε ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα, μου μίλησε περί ιδιωτικής πρωτοβουλίας, για γραφειοκρατία... Την ευχαρίστησα και έφυγα».
«Πριν από κάποια χρόνια, δέχτηκα μια πρόσκληση από το δεύτερο κρατικό κανάλι της γαλλικής τηλεόρασης, για την κυριακάτικη εκπομπή που παρακολουθούν οι μισοί Γάλλοι, προκειμένου να μου κάνουν ένα μεγάλο αφιέρωμα. Τους πρότεινα να γίνουν τα γυρίσματα στην Ελλάδα. Θα στήναμε τον καναπέ στην κεντρική σκηνή του Ηρωδείου. Θα έκαναν βίντεο με τα πιο όμορφα μέρη της χώρας μας, θα είχαμε και τους ανάλογους καλεσμένους. Πήγα στο γραφείο του Αντώνη Σαμαρά, που ήταν τότε υπουργός Πολιτισμού, με δέχτηκε με χαρά και έδωσε εντολή να με βοηθήσουν. Ήρθε, όμως, μετά το τηλεοπτικό συνεργείο από τη Γαλλία και απλά δεν τους άφησαν να κάνουν τίποτα. Μα, τι άλλο να πω»;
«Επισκεφθήκαμε πριν από δύο χρόνια με την κόρη μου Έμιλυ ένα σύνδεσμο της Γαλλίας που βοηθά τις χώρες που έχουν ανάγκη. Είχαμε την ιδέα να κάνουμε μια φιλανθρωπική συναυλία στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο με όλους τους Έλληνες super stars καλλιτέχνες. τα χρήματα θα τα δίναμε στα σχολεία για να καλύψουν τις ανάγκες θέρμανσης. Επισκέφθηκα τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνημο, μου άνοιξε την αγκαλιά του, μας βοήθησε σε ότι χρειαστήκαμε. Δέχτηκε και ο Νίκος Αλιάγας να κάνει την παρουσίαση, αλλά με προειδοποίησε τότε να είμαι προσεκτικός με τους τραγουδιστές. Δεν υποψιάστηκα τίποτα, καθώς θεωρούσα δεδομένο ότι δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Και όμως είχε δίκιο. Οι Έλληνες καλλιτέχνες άρχισαν να μας λένε δικαιολογίες τύπου "αν είμαι ελεύθερος, θα έρθω, αν δεν έχω άλλες υποχρεώσεις" κλπ. Και τους ειδοποίησα μάλιστα τρεις μήνες νωρίτερα. Κι έτσι, δεν έγινε ποτέ αυτή η συναυλία».