Κοντογεώργη: «Ματαιόδοξο θα ήταν να έχω ανάγκη να είμαι πρωταγωνίστρια, για να το βιώνω ως πρωταγωνίστρια»

«Το ευχαριστιέμαι περισσότερο. Έχει περισσότερο ενδιαφέρον ο ρόλος ως προς τις σχέσεις που αναπτύσσει, έχω περισσότερο χρόνο στη σκηνή. Αυτό μπορώ να πω ως προς το πρωταγωνιστικό του πράγματος. Για μένα ήταν ένα πολύ μεγάλο όνειρο, όχι απαραίτητα επειδή πρόκειται για έναν πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά για έναν ενδιαφέροντα ρόλο σε μια πολύ ωραία παράσταση», λέει η ηθοποιός στο Πρώτο Θέμα.

Και με τη ματαιοδοξία που αναπόδραστα κατατρέχει κάθε ηθοποιό τι γίνεται; «Ματαιόδοξο θα ήταν να έχω ανάγκη να είμαι πρωταγωνίστρια, για να το βιώνω ως πρωταγωνίστρια. Δεν το είχα ποτέ αυτό ή αν το είχα ήταν σε πολύ μικρό βαθμό. Ίσως επειδή από μικρή είχα μια κανονική ανάγκη να ασχοληθώ με το θέατρο. Δεν μπορώ να αναγνωρίσω ακριβώς τι αρχή είχε αυτό. Ίσως ήταν οι προσλαμβάνουσες που είχα από παιδί που μου δημιούργησαν αυτή την ανάγκη. Στο Δημοτικό έπαιζα σε θεατρικές παραστάσεις, κάναμε μουσική, ήμουν σε ένα σχολείο που μου έδινε τη δυνατότητα να έχω τέτοιου είδους ερεθίσματα, οπότε να ανακαλύψω και τις κλίσεις μου. Ο πρώτος ρόλος μου στο δημοτικό ήταν στην πρώτη ή τη δευτέρα τάξη. Έπαιξα τον Τρυγαίο στην "Ειρήνη" του Αριστοφάνη. Σε ό,τι καλλιτεχνικό υπήρχε ήμουν μέσα. Παραδοσιακούς χορούς, χορωδίες, έκανα μαθήματα πιάνου. Η οικογένεια μου δεν είχε σχέση με τις τέχνες, όμως αναγνώριζαν τη διάθεση μου. Ζούσα σε ένα περιβάλλον που αναγνώριζε πως ήταν καλό να ασχοληθώ με τις τέχνες ως μέρος της σφαιρικότερης παιδείας μου», επισημαίνει.