Βίσση: «Με ενοχλούσε όταν με έβαζαν στον ντορβά πως είμαι μια από τις μπουζουξούδες»

Η τραγουδίστρια έχει δεχτεί πολλά λουλούδια στην πίστα, αλλά αυτό πλέον δεν την εκφράζει. «Όχι, δεν την αποκηρύσσω, απλά εξήγησα τι με ενοχλεί. Μετά το 2000, άρχισε μια φθορά, μια επανάληψη που έγινε ενοχλητική. Με τα λουλούδια συγκεκριμένα εκφράστηκε μια ταξική συμπεριφορά, αυτό το show off πρώτου τραπεζιού που πετάει λουλούδια απλά για να το κάνει. Άλλο να σου πετάει κάποιος λουλούδια από χαρά, επειδή το διασκεδάζει και το ζει, κι άλλο να σου πετάει γιατί θέλει να δείξει ότι αντέχει η τσέπη του και αδιαφορεί παντελώς για αυτόν που τραγουδάει. Υπήρχαν άνθρωποι που έρχονταν, πετούσαν λουλούδια και σε λίγα λεπτά έφευγαν, να πάνε σε άλλο μαγαζί να πετάξουν κι εκεί, να διαφημίσουν τα λεφτά τους. Αυτό ναι, με ενοχλεί. Το λουλουδάκι σαν παράδοση του 'Ελληνα την αποδέχτηκα, την έχω διασκεδάσει κιόλας και τις περισσότερες φορές την αντιμετώπισα με χιούμορ. Συμβιβαζόμουν με αυτό, γιατί ήταν μεγάλο έσοδο για τα μαγαζιά, γιατί πλήρωνε κι αυτό κάποιους λογαριασμούς. Αλλά δηλώνω ειλικρινέστατα πως, από ένα σημείο και μετά, με ενοχλούσε ηθικά», εξήγησε στο people και συνέχισε: «Με ενοχλούσε όταν με έβαζαν στον ντορβά πως είμαι μια από τις μπουζουξούδες. Δεν ήταν έτσι. Δεν αισθάνομαι ότι υπηρετούσα ένα είδος που είχε αποκλειστικό του σκοπό να κάνει μπουζούκια, χωρίς ταυτότητα. Μπαίνω μοιραία σε αυτή την κατηγορία, γιατί σαφώς διασκέδαζα τον κόσμο. Έφτιαχνα προγράμματα για να βγει κάποιος και από τις 11.00 μέχρι τις 4.00 το πρωί να περάσει καλά. Αυτό θα ήθελα να αισθάνεται ο κόσμος. Κι εκεί έλεγα και τα περισσότερα τραγούδια μου, αυτά που άντεχαν σε αυτές τις συνθήκες. Το σύνολο του ρεπερτορίου μου, όμως, είχε και τραγούδια τόσο ψαγμένα και ωραία, που δεν τα άντεχε ο χώρος, τα έβαζα στο πρόγραμμα και τελικά τα έβγαζα. Λάθος δικό μου κιόλας, γιατί έπρεπε να διαλέξω να λέω μόνο τραγούδια για μπουζούκια, που δεν είμαι αυτό όμως, ή να διαλέγω τους χώρους όπου εμφανίζομαι. Ήταν, όμως, μια άλλη εποχή μου. Άντεχα και πιο πολλά πράγματα, ήμουν και πιο χύμα, αν θες. Τώρα ωριμάζω. Δεν αποστειρώνομαι, προς Θεού, δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που ξαφνικά γίνονται άλλοι και δουλεύουν με μια επίφαση σοβαρότητας. Αλλά έχω ψαχτεί μέσα στην ψυχή μου και τα πράγματα που κάνω δεν είναι σοβαρά μόνο στην επιφάνεια τους, αλλά και στο βάθος τους. Ωριμάζοντας και ηλικιακά και ως καλλιτέχνις, επιδιώκω πλέον αυτό που θα κάνει πρώτα εμένα να συγκινηθώ. Εδώ και ένα χρόνο, έχω μπει σε μια άλλη σφαίρα, η οποία νομίζω πως θα με πάει κάπου αλλού και είμαι πολύ ενθουσιασμένη, έτοιμη να το αποδεχτώ γιατί αυτό ζητά η ψυχούλα μου και οι ποιότητές μου και θα το προσπαθήσω». Τέλος, η Άννα Βίσση αποκάλυψε τι είναι αυτό που έχει μετανιώσει: «κυρίως τις επαναλήψεις καταστάσεων που ήταν ήδη επιτυχημένες. Κάτι που το είχα ήδη κάνει, υπήρχε η κατάθεση του, ήταν μεγάλο και είχε καθολική αποδοχή και το επόμενο ήταν μοιραία κάτω από αυτό»