Γιάννης Βούρος: «Ζω πολύ μοναχικά τους τελευταίους 20 μήνες»

Σε προσωπικό επίπεδο αισθάνθηκες θιγμένος με τη σύλληψη σου τον περασμένο Απρίλιο;
«Όχι, αισθάνθηκα ότι μπαίνω στη λογική να ερμηνεύσω έναν Ιονέσκο, έναν Αραμπάλ όπου το κράτος χρωστάει στο κράτος και συλλαμβάνουν αυτόν που το κράτος έχει βάλει εκεί για να κάνει καλά τη δουλειά».

Πώς είναι η ζωή σου στη Θεσσαλονίκη;
«Δύσκολη. Δεν θέλω να μπω στη λογική ότι το βράδυ βγαίνω με τον Πέτρο, τη Μαρία, άρα μοιραία στο μυαλό του κόσμου μπαίνει "α, είναι φίλοι του!". Άρα αν τύχει να δώσω κάποιον ρόλο σε έναν από αυτούς, έχει μεταφραστεί: "Είναι φίλοι, επόμενο ήταν...». Αν δεν δώσω ρόλο, υπάρχει η άλλη άποψη: «Καλά, κολλητοί είναι. Έναν ρόλο δεν μπορούσε να τους δώσει,". Επειδή έτσι κι αλλιώς είμαι στο στόχαστρο και την κριτική, τουλάχιστον δεν θέλω να δίνω περισσότερη τροφή. Οπότε ζω λίγο μοναχικά, έως πολύ μοναχικά τους τελευταίους 20 μήνες. Η ζωή μου είναι ενός εργένη ξανά».

Τα παιδιά σου δεν σου λείπουν;
Εννοείται ότι ιεραρχικά τα παιδιά μου είναι πάνω από όλα. Ο μεγάλος έχει βρει τον δρόμο του, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα πετύχει. Ο Στέφανος, είναι παράδειγμα προς μίμηση, τον καμαρώνω. Είναι ο ήρωας μου. Η έγνοια μου είναι ο μικρός, που είναι εκεί στην ηλικία των 15-16. Έχω αγωνία πως θα μπει στις όχθες. Έχει κληρονομήσει το αθλητικό μου παρελθόν και νομίζω ότι θα το εξελίξει, έχει ταλέντο, θα βρει τον δρόμο του μέσα από τον αθλητισμό, κάνει στίβο με την ομάδα της ΑΕΚ. Χρειάζεται όμως ακόμη να αισθάνεται τη -βαριά σκιά του πατέρα πάνω του», δήλωσε στο περιοδικό «ΟΚ».