Η εξομολόγηση της Κορινθίου: «Από το μυαλό μου πέρασαν μαύρες σκέψεις. Ζούσα την απόλυτη τρέλα»

Πολλές γυναίκες περνάνε δύσκολα την επιλόχειο κατάθλιψη.
«Δεν κρύβω ότι υπήρξαν στιγμές που από το μυαλό μου πέρασαν μαύρες σκέψεις. Ζούσα την απόλυτη τρέλα. Υπήρχαν ήμερες που έκλαιγε το παιδί και έκλαιγα κι εγώ μαζί του. Άλλες που φερόμουν φυσιολογικά και άλλες που ήμουν σαν το αγρίμι. Ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Η συμβολή του Γιάννη ήταν ουσιαστική, γιατί με βοήθησε να καταλάβω ότι έχω πρόβλημα. Αν δεν ήταν αυτό;, δεν ξέρω αν θα είχα συνειδητοποιήσει τι μου συνέβαινε».

Η κόρη σας Ισμήνη είναι πια 6 ετών. Τι έχει πάρει από εσένα και τι από τον Γιάννη;
«Από εμένα έχει κληρονομήσει την κοινωνικότητα και τον αυθορμητισμό μου. Από τον πατέρα της έχει πάρει την έλλειψη ψυχραιμίας, γιατί κι εκείνη, όπως και ο Γιάννης, μπορεί να πνιγεί σε μία κουταλιά νερό».

Η Ισμήνη είναι συμμαθήτρια με τον Φίλιππο, τον γιο της Σίσσυς Χρηστίδου και του Θοδωρή Μαραντίνη.
«Ναι, κάνουν παρέα από μωρά. Πέρσι ο Φίλιππος ανακοίνωσε στη Σίσσυ ότι θα παντρευτούν. Και κοιτιόμασταν, γιατί σκεφτόμασταν: "Τώρα το θυμήθηκαν"».

Η Σίσσυ έχει πει πως όταν ο Φίλιππος πήγε πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό και τον άκουσε να κλαίει, μπήκε αμέσως μέσα για να τον παρηγορήσει. Έκανες κι εσύ το ίδιο;
"Είμαι πολύ πιο ψύχραιμη μητέρα από τη Σίσσυ. Είχα φροντίσει να την προετοιμάσω μήνες πριν. Όταν παίζαμε με την αγαπημένη την κούκλα την Κατερινούλα, της έλεγα ότι πρέπει να πάνε μαζί στο σχολείο και υποδυόμουν τον οδηγό του λεωφορείου που ερχόταν να τη παραλάβει. Αλλά, εδώ που τα λέμε, δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα, γιατί με το που μπήκε στον παιδικό σταθμό και είδε τα άλλα παιδάκια, όχι απλά δεν έκλαψε αλλά ούτε που γύρισε να με κοιτάξει».

Φαντάζομαι ότι λόγω της θεατρικής σου εμπειρίας, θα σου αρέσει να της αφηγείσαι παραμύθια.
«Ναι, και κάνω όλες οι φωνές των ηρώων του παραμυθιού. Αλλά ακόμη και για να φάει η Ισμήνη, κάνουμε ολόκληρα θεατρικά, θυμάμαι, είχα μαγειρέψει κοτόπουλο και η Ισμήνη δεν ήθελε ούτε να το δοκιμάσει. Έκοψα λοιπόν τη μερίδα της σε μπουκιές και της έλεγα: "Αυτό το μεγάλο κομμάτι είναι ο μπαμπάς κοτόπουλου. Αυτό το μικρότερο η μαμά κοτόπουλου και τα υπόλοιπα τα παιδάκια της. Κι εσύ δεν είσαι η Ισμήνη, αλλά ένας δεινόσαυρος". Έπιανα λοιπόν ένα κομμάτι με το πιρούνι και άρχιζα να φωνάζω, υποδυόμενη ότι ήμουν η μαμά κοτόπουλου: "Βοήθεια. Βοήθεια. Ένας δεινόσαυρος θέλει να μας φάει. Σώστε εμένα και την οικογένεια μου"».
Πηγή: ΟΚ