Κατερίνα Παπουτσάκη: «Μετά τα 30, αισθάνθηκα πως ήθελα να “ριζώσω” κάπου»

Υπήρξε κάποιο γεγονός που ήχησε σαν καμπανάκι που σε προειδοποιούσε πως οι προτεραιότητές σου αλλάζουν;

«Όχι. Βέβαια, εκεί μετά τα 30, αισθάνθηκα πως ήθελα να "ριζώσω" κάπου. Να δημιουργήσω, να φτιάξω κάτι δικό μου».

Ποιο ήταν εκείνο το στοιχείο του συζύγου σου που σε έκανε να πεις το «ναι»;

«Με κατάλαβε και με σεβάστηκε. Υπήρχε μια κατανόηση του ενός για την προσωπικότητα του άλλου. Υπήρχε ένας πολύ έντονος σεβασμός για το ποιος ήταν ο ένας και ποιος ο άλλος. Υπήρχε ταύτιση. Και, φυσικά, υπήρχε κοινός στόχος. Σαν να έχουμε μεγαλώσει στο ίδιο σχολείο, στον ίδιο περίγυρο. Υπήρχαν κοινές προσλαμβάνουσες και κοινή οπτική και προοπτική των πραγμάτων».

Υπήρξαν στιγμές που άλλαξαν τη ζωή σου;

«Νομίζω όταν έχασα τη γιαγιά μου. Και όταν χώρισαν οι γονείς μου. Ήταν ζόρικη η κατάσταση και με σημάδεψε. Ήμουν αρκετά ώριμη, από παιδί. Έτσι μου λένε, τουλάχιστον. Θεωρούσαν πως ήμουν πολύ ώριμη και άντεχα πολλά στους ώμους μου, με αποτέλεσμα να είμαι συχνά κοινωνός σοβαρών συζητήσεων. Δεν μου έκρυβαν πράγματα, μου τα έλεγαν ως είχαν. Κι αυτό με βοήθησε στη ζωή μου. Και τους ευχαριστώ γιατί είναι σημαντικό να λες στα παιδιά την αλήθεια. Είναι κάτι που προσπαθώ να το κάνω και με τον Μάξιμο. Η αλήθεια είναι σημαντικός οδηγός, όσο σκληρή κι αν είναι. Μερικές καταστάσεις μπορεί να ήταν και σκληρές. Με τον πατέρα μου ήμουν δεμένη και ζορίστηκα πολύ κι αυτό με έκανε ακόμη πιο ευαίσθητη απ' ό,τι ήμουν. Νομίζω πως ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του γενικότερα ευαίσθητου ψυχισμού μου οφείλεται σε αυτή τη φάση. Αλλά αυτή την εμπειρία δεν θα τη διέγραφα ποτέ, γιατί είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το ποια είμαι αυτή τη στιγμή. Με διαμόρφωσε, με καθόρισε. Και σε καμία περίπτωση, για να μην παρεξηγηθώ, δεν αισθάνθηκα ότι δεν με αγαπάνε. Γιατί αυτό είναι το πιο σημαντικό, ακόμα και σε ένα χωρισμό. Όσο δύσκολη κι αν είναι η φάση, το πιο σημαντικό είναι να νιώθει ένα παιδί ότι το αγαπούν οι γονείς του».

Αυτό το γεγονός σε είχε κάνει να φοβάσαι το γάμο;

«Γενικότερα είχα αυτή τη φοβία. Πάντα».

Δεν φεύγει ποτέ;

«Όταν συναντάς έναν άνθρωπο με τον οποίο αισθάνεσαι ότι μπορείς να προχωρήσεις, σίγουρα υποχωρεί».

Ποιο είναι εκείνο το πράγμα που καμαρώνεις για τον Μάξιμο και το λες στους φίλους σου;
«Κάνει μια γκριμάτσα, αυτή (κλείνει τα μάτια και σουφρώνει τα χείλη). Μου αρέσει τόσο πολύ αυτή η γκριμάτσα».

Βλέπεις στοιχεία του χαρακτήρα του που να σου θυμίζουν εσένα;
«Είναι χάχας. Γελάει πολύ και είναι πολύ επικοινωνιακός, μιλάει σε όλο τον κόσμο. Είναι μικρούλης ακόμη, αλλά για την ηλικία του είναι πολύ ομιλητικός. Όπως κι εγώ, έτσι κι αυτός μίλησε από πολύ νωρίς, πριν κλείσει χρόνο. Πλέον δεν σταματά καθόλου. Μετράει ήδη μέχρι το 11 και είναι μόλις 21 μηνών».

Είναι εντυπωσιακό αυτό. Καθόσουν και του μάθαινες να μετράει;
«Όχι. Όταν ανεβαίναμε τα σκαλιά του μετρούσα "1, 2..." και τα έμαθε. Πλέον, μετρά ακόμη κι όταν βλέπει κάποιον άλλον να ανεβαίνει σκαλοπάτια».

Ο μπαμπάς είναι ο κλασικός, αυτός που ονειρεύεται να κάνει πράγματα με το γιο;

«Δεν είναι ο κλασικός μπαμπάς γενικά. Δεν έχει καημό να παίξει μπάλα, για παράδειγμα, ούτε θα επιμείνει να κάνει αγορίστικα πράγματα. Είναι πολύ cool. Βλέπουμε μαζί παιδικά, μπαλέτο, χορό. Στο σπίτι υπάρχει πάντα μουσικό χαλί τζαζ ή κλασική μουσική».

Τι αρέσει και στους τρεις σας;

«Να βλέπουμε Πέπα το Γουρουνάκι και να είμαστε μαζί στον καναπέ. Ακούμε βέβαια και παραμυθάκια, που πλέον κάποια τα ξέρει απέξω. Του τραγουδάω και τραγούδια που μου τραγουδούσε η μαμά μου».
Πηγή: People