Κωνσταντίνα Μιχαήλ: «Ήμουν δειλή ως άνθρωπος»

«Και εγώ δεν μου το 'χα. Πολλά χρόνια ήταν σβησμένη η φωτιά μου. Ήμουν δειλή ως άνθρωπος. Χρειάστηκε να μεγαλώσω αρκετά, να πάω σχολείο, να περάσω στο Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια να πατήσω σιγά σιγά στα πόδια μου, για να μπορέσω πολύ αργότερα να ανοίξω τα φτερά μου για να πετάξω και προς τα πάνω και προς τα κάτω» τόνισε στο TV Έθνος.
-Παρ' όλα αυτά, εξακολουθείς να είσαι άνθρωπος καλοπροαίρετος, ρομαντικός, που πιστεύει στην αξία των ανθρώπινων σχέσεων.
«Έτσι ήμουν, είμαι και θα είμαι. Έτσι έχω μεγαλώσει. Ακόμα και όταν θα τη φάω τη φάπα μου και θα προσγειωθώ ανώμαλα αντικρίζοντας συμπεριφορές που δεν φανταζόμουν και δεν περίμενα, αυτές δεν γίνονται η αιτία για να αλλάξω. Καμιά φορά μου λέει τίποτα σχετικό η μαμά μου και της απαντάω «δεν μπορώ να αλλάξω, έτσι με μεγάλωσες». Όμως... βελτιώνομαι (γέλια).»
-Δηλαδή;
«Δηλαδή, τα έχω καταφέρει και έχω αναπτύξει τις άμυνές μου. Αν με στεναχωρήσεις, αν με απογοητεύσεις, δεν θα πέσω πια και στα πατώματα, ούτε θα είμαι άρρωστη για δύο μέρες. Αν και γενικότερα πια δεν αφήνω τον άλλον εύκολα να με στεναχωρήσει.»
-Είσαι, όμως, και φοβερή μαχήτρια. Ακόμα και στα χρόνια της κρίσης, συνέχισες να δίνεις μάχες και ας σου κόστισαν κάποιες ακριβά.
«Κοίταξε, τα πέρασα δύσκολα όλα αυτά τα τελευταία χρόνια και έδωσα όντως τις μάχες μου, όπως πρέπει να κάνουμε όλοι. Υπήρξαν στιγμές που λύγισα, αλλά ξανασηκώθηκα και συνέχισα. Η κρίση για μένα ήταν σαν ένα μεγάλο κύμα. Βρέθηκα μέσα στην καρδιά του και αποφάσισα πως έπρεπε να το αφήσω να περάσει από πάνω μου, έτσι ώστε να μπορέσω να ξανά βγω στην επιφάνειά του. Άλλωστε, ένα είναι σίγουρο. Κανείς μας δεν μπορεί να έχει διαρκώς... λιακάδα στη ζωή του, γιατί έτσι είναι η ίδια η ζωή. Η ζωή σε κάνει και βασιλιά και ζητιάνο. Το θέμα είναι να μην εγκαταλείπεις ποτέ τη μάχη...»