Νανά Παλαιτσάκη: «Ευχαριστώ το θεό που το έζησα»

«Όταν σου λένε ότι έχεις μια μετάλλαξη στο νωτιαίο μυελό και μπαίνεις στη διαδικασία επίπονων εξετάσεων, περνάς όλα τα στάδια μιας μετωπικής σύγκρουσης. Στην αρχή είσαι σοκαριομένος. Δεν μπορείς να δράσεις. Έπειτα περνάς στο σταδίου του θυμού, του «γιατί σε μενα;» και «τι είναι αυτό». Αργότερα νιώθεις φόβο. Όσο περνά ο καιρός, αρχίζεις να διαχειρίζεσαι το πένθος το οποίο είναι μια τεράστια ιστορία. Πρέπει να πενθήσεις. Αν δεν το κάνεις, θα γίνει τοξικό... Πρέπει να αφεθείς σ' αυτό. Δεν μπορείς να είσαι στα «πανηγύρια» κάθε μέρα ή να πα¬ριστάνεις τον αδιάφορο. Εμένα με βοήθησε πάρα πολύ ότι δεν πήρα ούτε μία ημέρα αναρρωτική άδεια. Δεν έφυγα από τη δουλειά μου. Ήμουν συνεχώς εκεί. Έκανα οστεομηλική εξέταση, η οποία απαιτεί να μείνεις μετά στο κρεβάτι, και εγώ πήγα στην εκπομπή. Μιλώ για τη δική μου περίπτωση, γιατί μπορεί να δώσει αφορμή έστω και σε έναν άνθρωπο να αποφασίσει να δει με δυναμισμό θετικά τη ζωή του. Εμένα μου χάρισε πολλά η ασθένεια. Πλέον, όταν γνωρίζω κάποιον, δεν κάθομαι να σκεφτώ γιατί με κάνει παρέα, τι θέλει από εμένα, μήπως δεν με αγαπά... Ανοίγομαι! Προσφέρω τη δική μου εμπειρία ζωής... Ασχολούμαι με αυτόν που έχω απέναντι μου. Αν δεν το εκτιμήσει, είναι πρόβλημα δικό του, όχι δικό μου. Στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους δίνω πιο πολύ» τόνισε στο ΕΓΩ.
-Μιλάς σαν να έχεις λυτρωθεί πια.
«Ξέρεις , ποιο είναι το θηρίο και του χαμογελάς. Το θάνατο δεν τον φοβάμαι γιατί ξέρω ότι δεν θα τον συναντήσω ποτέ. Την ώρα που μας συμβαίνει δεν τον καταλαβαίνουμε, άρα τι να φοβηθώ; Αυτή την εποχή που όλοι ζουν με την αγωνία μη χάσουν το σπίτι ή το αυτοκίνητο τους εμένα με γειώνει ότι κάθε μήνα πάω στο νοσοκομείο. Είναι η υπενθύμιση μου στο για το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε γί αυτα που έχουμε. Το ότι τα παιδιά μας είναι υγιή, ότι έχουμε την όραση μας ή ένα φίλο νια να πάμε για καφέ... Τίποτα αό αυτά δεν είναι αυτονόητο ή δεδομένο. Ξέρεις τι είναι η απόλαυση του να πίνεις έναν καφέ; Εχω νιώσει την απαγόρευση μέσα στο νοσοκομείο. Δεν μπορείς να διανοηθείς πόσο ευτυχισμένη αισθάνθηκα όταν ήρθε στιγμή που μπόρεσα να πιω έναν καφέ. Όλα μου φαίνονται τόπο αστεία. Ήμουν πολύ τυχερή που συναντήθηκα με την αρρώστια μου. Ευχαριστώ το θεό που το έζησα.»