Νανά Παλαιτσάκη: «Πέθανα και ξαναγεννήθηκα. Υπάρχω από τύχη»

Εσύ πόσες φορές έχεις πεθάνει και έχεις ξαναγεννηθεί;

«Υπάρχω από τύχη. Όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος σε μένα, αντιμετώπιζε κάποια θέματα και είχε καταλήξει στο να κάνει άμβλωση. Την ημέρα που κλείστηκε το ραντεβού, ο γιατρός της είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, οπότε αναβλήθηκε η επέμβαση και τις επόμενες ημέρες η μητέρα μου άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να κρατήσει το μωρό. Άρα υπήρχαν στιγμές που ως έμβρυο ισορρόπησα μεταξύ του να υπάρχω και του να μην υπάρχω. Η επόμενη φορά που πέθανα και ξαναγεννήθηκα ήταν τις πρώτες στιγμές της ζωής μου. Ήμουν μόλις πέντε ημερών, όταν ο πατέρας μου έπαθε τροχαίο δυστύχημα. Άντεξε οχτώ ημέρες στο νοσοκομείο πριν πεθάνει. Οπότε την πρώτη εκείνη περίοδο της ζωής μου ασχολούνταν όλοι με την απώλεια του μπαμπά και με είχαν ξεχάσει. Η μητέρα μου ήταν χάλια και όποιος φίλος του πατέρα μου περνούσε μου έδινε λίγο χαμομήλι. Γεννήθηκα δυόμισι κιλά και έφτασα να ζυγίζω 1.200 γραμμάρια. Τότε με ανέλαβε ο νονός μου. Εκεί που κόντευα να εξατμιστώ, ένα μαγικό χέρι με επανέφερε. Πέθανα και ξαναγεννήθηκα επίσης όταν μου διέγνωσαν ένα σύνθετο πρόβλημα υγείας. Είδα τη ζωή μου να περνά καρέ καρέ».

Ήταν καρκίνος;
«Όχι. Δεν ήταν καρκίνος, αλλά μια μετάλλαξη στο νωτιαίο μυελό. Είναι πολύ σπάνιο και απαιτεί πολύ συχνή παρακολούθηση. Κάθε μήνα πηγαίνω στο νοσοκομείο».

Πόσο σε επηρέασε αυτό το γεγονός ως χαρακτήρα;
«Από το 2009 και μετά άλλαξε όλος ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζομαι την καθημερινότητα. Ευχαριστώ πάρα πολύ την τύχη μου που μου προέκυψε σημαντικό πρόβλημα υγείας. Μπόρεσα να καταλάβω ότι η ζωή είναι στιγμές, όντως και την αξία αυτού που έγραφαν οι χίπις στα Μάταλα «Ζήσε το τώρα και όχι το αύριο. Είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει». Κατάλαβα ότι π πιο σπουδαία στιγμή της ζωής μου ήταν όταν αποφάσισα να γίνω μητέρα σε πολύ μικρή ηλικία και να φέρω στον κόσμο αυτό τον υπέροχο γιο που με κάνει πολύ περήφανη. Αξιολόγησα με αφορμή το θέμα της υγείας μου την απόλυτη ελαφρότητα της ματαιοδοξίας του φαίνεσθαι. Είμαι επί 26 χρόνια στην τηλεόραση. Αυτό από μόνο του σε τοξινώνει πάρα πολύ. Νιώθεις ότι είναι σημαντικός ο μικρόκοσμος του ιδρύματος όπου ζεις. Ο κόσμος ήταν αλλού και η ζωή μου έμοιαζε να είναι όπως ενός αυτιστικού ανθρώπου. Μπορεί να σε ξαφνιάσει αυτό που λέω, αλλά επειδή ήμουν επί δεκαέξι συναπτά χρόνια στην ενημέρωση, θεωρούσα ότι αυτά τα οποία διαχειριζόμουν αφορούσαν και τον κόσμο. Όχι, δεν τον αφορούσαν. Έβγαινα από το μοντάζ και το πλατό, όπου δεν είχα καμία επαφή με τον έξω κόσμο, χωρίς να ξέρω αν βρέχει, αν έχει ήλιο ή συννεφιά, και έβλεπα τους ανθρώπους να γελούν».

Πηγή: ΕΓΩ