Ζωή Λάσκαρη: «Στο σχολείο ήµουν το «ορφανό»»

Έτσι, τα παιδιά, οι συμμαθητές της που μπορεί να αποδειχτούν πολύ σκληρά, δεν είχαν παρά να την αποκαλούν «ορφανό» όπως θυμάται η ίδια η μεγάλη πρωταγωνίστρια, γυρνώντας τον χρόνο πίσω...

Θα σου κάνω µια ασεβή ερώτηση. Πιστεύεις ότι η ζωή σου θα ήταν η ίδια όπως την έζησες αν δεν είχαν πεθάνει οι γονείς σου τόσο νωρίς;

«Όχι βέβαια! Εκατό τοις εκατό όχι».

Και τι λες τώρα, ότι εκείνη η ζωή θα ήταν µια άλλη ζωή;

«∆εν µπορώ να το πω, Γιώργο µου... ∆εν το ξέρω αυτό. ∆εν επέλεξα εγώ ό,τι έγινε. Ήταν δυσβάσταχτο και µέχρι να φύγω από αυτή τη ζωή, αυτό θα είναι δυσβάσταχτο. Απλώς µε τα χρόνια µαλακώνει. Αλλά είναι κενό. Γκρεµός... Είναι και οι λέξεις. Γιατί έχουµε ξεχάσει ότι συνεννοούµαστε µε τις λέξεις, ότι έχουν νόηµα οι λέξεις. Το να µην µπορείς να πεις τη λέξη «µπαµπά» και τη λέξη «µαµά» είναι τροµακτική απώλεια. Σε σφραγίζει όπως τα βουβάλια στο Φαρ Ουέστ. Το κενό είναι πολύ µεγάλο. Όλα πέρασαν από τη ζωή µου, παιδιά, εγγόνια, άντρες, έρωτες... Αυτές οι δύο λέξεις δεν πέρασαν ποτέ. Το να µην τις προφέρω ποτέ ήταν πληγή από φρικτό µαχαίρι».

Αυτό ήταν µια οδύσσεια;

«∆εν το είδα σαν οδύσσεια. Πορεύτηκα, έφυγα, έτρεχα... Πολλά χρόνια µετά, κάποιος φίλος µού είπε: «Ζωή, δες το κι αλλιώς. Η πραγµατική ελευθερία του ανθρώπου υπάρχει εκεί όπου οι γονείς είναι για πάντα χαµένοι».
Ακόµα και αν είναι έτσι, λέω εγώ σήµερα, δεν µε ρώτησαν ποτέ τι θα ήθελα. Ελευθερία ή γονείς;»

Αυτό δεν ήταν ένα δίχως τέλος µπούλινγκ;

«Τη σιχαίνοµαι αυτή τη λέξη. Στο σχολείο ήµουν το «ορφανό». ∆εν υπάρχει µεγαλύτερο σε εισαγωγικά µπούλινγκ. ∆εν ξέρω τι θα πει µπούλινγκ και δεν θέλω και να µάθω. ∆εν µε ενδιαφέρει. Αυτά που διαβάζω σήµερα µπροστά σε αυτό που έζησα εγώ είναι µια σταγόνα. Κι εγώ ήπια ολόκληρο ωκεανό. «∆εν θα κάνεις παρέα µε το ορφανό», έλεγαν οι µαµάδες στις συµµαθήτριές µου! Στη σχολή Βαλαγιάννη, στη Θεσσαλονίκη, έρχονταν τα παιδιά και µε ρωτούσαν «είσαι ορφανή;». «Όχι, η µαµά µου είναι στην Ιταλία...». Και µου πέταγαν κατάµουτρα «όχι, η µαµά σου είναι πεθαµένη!».

Πηγή: Real