Άννα Βίσση: «Ξέρω τι δεν θέλω να κάνω»

«Δεν σας κρύβω ότι το ψάχνουμε με τον Καρβέλα, αλλά υπάρχει ένας ρατσισμός προς την Ελλάδα, αφού δεν πιστεύουν ότι οι Έλληνες μπορεί να έχουν σχέση με το μιούζικαλ. Εγώ, πάντως, είμαι χαρούμενη για τη δουλειά μου εδώ, μια και καταφέρνουμε να κάνουμε πράγματα για τα οποία ο κόσμος μας λέει «μπράβο, ευχαριστούμε, μας τιμάτε» τόνισε στο Sectet.
-Μετά τις «Καμπάνες του Edelweiss», ποιες είναι οι επόμενες επαγγελματικές κινήσεις σου»;
«Ξέρω τι δεν θέλω να κάνω και σίγουρα δεν θέλω να γυρίσω σε αυτά τα απάνθρωπα ωράρια, με τις ανθυγιεινές συνθήκες, με τις τσιγαρίλες. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, όταν ξεκίνησαν ήταν μια ωραία κίνηση. Μάθαμε να τα αγαπάμε, να τα αντιμετωπίζουμε. Όλα ήταν πιο ωραία. Όμως, οι καιροί άλλαξαν κι ο κόσμος δεν τα πέταγε πια με τον ίδιο τρόπο που το έκανε παλιότερα. Τα τελευταία χρόνια έκαναν επίδειξη χρημάτων. Ήταν ταξικό το θέμα. Για μένα, όμως, ήταν ενοχλητικό. Το έβλεπα, με πείραζε πολύ, κάποιες φορές συμβιβαζόμουν, κάποιες φορές όμως έκανα αγώνα να μη συμβεί. Νομίζω ότι οι καιροί αλλάζουν και οφείλεις να βρίσκεις καινούργιες προτάσεις. Να μην υποτάσσεσαι στις παλιές και απλώς να αλλάζεις το όνομα. Πρέπει όντως να σκάψεις μες στην ψυχή σου, να δεις και εσύ ως καλλιτέχνης (μιας που έχεις αποκτήσει κάποιους ανθρώπους που σε ακολουθούν και έρχονται να νιώσουν ωραία μαζί σου) τι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις. Οφείλεις πρώτα από όλους εσύ να ανοίξεις τον δρόμο για να γίνει κάτι διαφορετικό. Έχω την ανάγκη να βρω, να φτιάξω κάτι καινούργιο και να παρουσιάσω τη δουλειά μου κάτω από ωραίες συνθήκες. Δεν είναι απαραίτητο αυτό να αφορά το θέατρο. Υπάρχουν ωραίοι χώροι, που πληρώνεις το εισιτήριο σου, κάθεσαι άνετα, πίνεις το ποτό σου και διασκεδάζεις. Θα ήθελα να βρω τον δικό μου χώρο. Κι αν με ρωτήσετε τι μου συμβαίνει τελευταία, νομίζω ότι ωριμάζω αρκετά και βρίσκω την ευτυχία μου μέσα από τις επιλογές μου και τις αρνήσεις μου. Γιατί τα όχι μπορεί καμιά φορά να είναι πιο σημαντικά από τα ναι. Είμαι πιστή στη δική μου αισθητική, στη δική μου ανάγκη, στη δική μου όρεξη και στις δικές μου δυνατότητες. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι να βλέπω ανθρώπους να κάνουν κάτι για το θεαθήναι. Όταν, όμως, μπορείς να κάνεις κάτι, πρέπει να το φτάσεις στο καλύτερο δυνατό σημείο. Το μότο μου στη ζωή είναι να στρεσάρω τον εαυτό μου και να ανοίγω όσο πιο πολύ μπορώ κάθε φορά τους ορίζοντες μου.»