Γιατί η Δούκισσα Νομικού σταμάτησε να παίζει ποδόσφαιρο;
Η Δούκισσα Νομικού σε συνέντευξή της εξομολογήθηκε γιατί σταμάτησε να παίζει ποδόσφαιρο ενώ ήταν πολύ καλή.
Πότε κατάλαβες ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει με σένα; Ότι πάνω από το κεφάλι σου υπάρχει ένα άστρο;
«Απλά, φυσιολογικά καταλάβαινα ότι μου αρέσει να είμαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο, να κάνω τους άλλους να γελούν. Μπορεί να μην το έχετε καταλάβει ακόμη αυτό σε μένα, αλλά πάντοτε ήμουν, και εξακολουθώ να είμαι, η παιχνιδιάρα ή αλλά και το πειραχτήρι της παρέας».
Ήσουν κοινωνικό παιδί;
«Πολύ και πάντα ήμουν το επίκεντρο. Διασκέδαζα, κάνοντας πλάκες, φάρσες και, για κάποιο περίεργο λόγο, ποτέ οι καθηγητές δεν καταλάβαιναν ότι εγώ έκανα τις σκανταλιές. Πάντα τη γλίτωνα και ήμουν το καλύτερο παιδί! Αλλά και η απουσιολόγος που έκρυβε τις απουσίες των συμμαθητών της ή τους κάλυπτε. Καλή μαθήτρια, αλλά δεμένη με την παρέα μου. Ήμουν φυτουκλάκι , αλλά δεν καθόμουν μόνη υα διαλείμματα. Έδινα τις σημειώσεις μου στους συμμαθητές μου, μ' άρεσε να βοηθάω».
Το ίδιο και στο πανεπιστήμιο;
«Στην ΑΣΣΟΕ έδινα πάντα τις σημειώσεις μου. Θυμάμαι πως μέχρι το δεύτερο έτος καθόμουν στο πρώτο έδρανο και έβαζα ρήτρα στο γραπτό μου. Όταν άρχισα να δουλεύω, είχα την τύχη να έχω καλούς συμφοιτητές, και μου έδιναν κι εκείνοι τις δικές τους σημειώσεις».
Έκανες ποτέ κανένα χουνέρι στους γονείς σου;
«Τώρα που το σκέφτομαι, κάναμε πολλά, ελαφρώς επικίνδυνα, αλλά οι γονείς μας μάς είχαν τόση εμπιστοσύνη, που δεν τρόμαζαν. Είχαμε σκαρφαλώσει βουνά, γκρεμούς, είχαμε βγει βράδυ μόνοι μας με τον αδελφό μου ένα χρόνο μεγαλύτερος και γυρνάγαμε με τα πόδια μέσα στα σκοτάδια. Έπαιζα ποδόσφαιρο με τα αγόρια, ήμουν πολύ καλή τερματοφύλακας και μάλιστα στα πόδια μου υπάρχουν ακόμη σημαδάκια από την ποδοσφαιρική μου καριέρα . Με ρώτησες πριν αν ένιωθα ξεχωριστή. Δεν ένιωθα ξεχωριστή, αλλά πολύ δυνατή, δε φοβόμουν τίποτα. Δεν ήμουν το φοβισμένο κοριτσάκι που ήθελε να γαντζωθεί στον αδερφό της, για να την προστατέψει. Όταν τα αγόρια τσακώνονταν, ένιωθα ότι ήθελα να μπω ανάμεσά τους, για να τους χωρίσω, υπερασπιζόμενη τον αδερφό μου, κι εκείνος νευρίαζε».
Συμμετείχες κανονικά στην ομάδα ποδοσφαίρου των αγοριών στη γειτονιά ή στο σχολείο;
«Όχι, στην ομάδα του σχολείου δεν ήμουν, αλλά με τους φίλους του αδερφού μου έπαιζα κανονικά. Παθιαζόμουν με τη θέση του τερματοφύλακα! Όταν έγινα κοριτσάκι και ήθελα να φοράω φορέματα, έβλεπα τα σημάδια στα γόνατα μου και σταμάτησα».
Πηγή: Hello