Η εξομολόγηση της Σταθακοπούλου: «Ένιωθα ότι η ζωή βρίσκεται σε μια στιγμή έντονης δοκιμασίας»

Σε καλύπτει στο 100% το θέατρο; Γιατί ούτε στον κινηματογράφο σας έχουμε δει πολύ.
«Εδώ και πολλά χρόνια έχω καταλάβει ότι δεν μπορώ κάνω πολλά πράγματα μαζί: Και γύρισμα και θέατρο και κανένα διαφημιστικό ενδιάμεσα. Γιατί οι ρόλοι δεν είναι σαν τα ρούχα μας που τα βγάζουμε για να βάλουμε τα επόμενα! Οι ρόλοι είναι μέρος της ψυχοσύνθεσής μας».

Αυτός ήταν ο λόγος που απείχατε τότε με την αρρώστια του συζύγου σας;
«Ο λόγος που απείχα τότε ήταν γιατί θεωρούσα ότι αυτό που συνέβαινε στην οικογένεια μου ήταν σημαντικό και χρειαζόταν υποστήριξη. Δεν περίσσευε τίποτα για να το δώσω αλλού, οπότε ένιωθα ότι η ζωή βρίσκεται σε μια στιγμή έντονης δοκιμασίας και η δική μου θέση ήταν εκεί».

Η δουλειά δεν θα αποτελούσε ένα είδος διεξόδου από το πρόβλημα;
«Επειδή όταν παρουσιάστηκε χρειάστηκε να εγκαταλείψω μια πολύ μεγάλη παράσταση, δεν ήθελα να συμβεί ξανά το ίδιο στην περίπτωση που χρειαζόταν να ξαναλείψω στο εξωτερικό. Σαφώς μου έλειπε αλλά έμαθα πολλά πράγματα μέσα από αυτό και κέρδισα με έναν άλλο τρόπο: Στις σχέσεις, στο πώς να διαχειρίζομαι τους τρόμους μου, στο ότι δεν είναι πάντα η λύση το να βάζω κάτι στην άκρη, η λύση είναι εδώ και στέκομαι απέναντι της, είναι μια αναμέτρηση περίεργη. Ανάσες έβρισκα στα ταξίδια που πηγαίναμε σε περιόδους που ήμασταν πιο καλά, και κυρίως στην κόρη μου. Δεν ξέρω αν έκανα καλά ή όχι αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς».

Μετανιώσατε ποτέ;
«Όχι, γιατί πρώτα απ' όλα ήταν μια περίοδος που έκανα άλλου είδους πράγματα. Ταξίδευα, διάβαζα, έγραφα, μεγάλωνα το παιδί μου, που ήταν πολύ σημαντικό και με χρειαζόταν εκείνη την περίοδο».

Η Χριστίνα πώς βίωσε όλη αυτή την περιπέτεια;
«Όπως τη βιώσαμε κι εμείς. Ήξερε την αλήθεια από την πρώτη στιγμή, παρόλο που ήταν 5,5 ετών, αλλά με μια αισιόδοξη ματιά για την πορεία των πραγμάτων. Συμμετείχε πολύ, είχε άσχημες εικόνες κάποιες στιγμές, αλλά μιλούσαμε. Την ωρίμασε πάρα πολύ όλο αυτό, χωρίς, ωστόσο, να της αφαιρέσει τη χαρά της ζωής και χωρίς να της δημιουργήσει μεγάλους φόβους. Τελικά οι δοκιμασία στους ανθρώπους -και στους μεγάλους και στους μικρούς- μπορεί και να τους κάνουν καλυτέρους. Τα ψέματα ούτε χρειάζονται ούτε ωφελούν».

Υπήρξαν τελεσίγραφα;
«Όχι, υπήρχε όμως τρομερή ανάγκη να ζήσεις το τώρα, γιατί αυτό μόνο έχεις κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το έχουμε καθημερινά στη ζωή μας. Απλά καμιά φορά χρειάζεται ένα ακραίο γεγονός για να μάθεις καλά το μάθημα αυτό!».

Μέχρι τότε πώς ήταν η κοινή σας ζωή με τον Αλέξανδρο Καλδή;
«Υπήρχε μια ζωή που είχε και τα όμορφα και τα καθημερινά της. Απλά μέσα από μια τέτοια δοκιμασία οι άνθρωποι έρχονται πάρα πολύ κοντά και δένονται αν ο ένας είναι εκεί για να στηρίζει τον άλλον. Εμείς δεθήκαμε πολύ».

Και εκείνος τι κάνει για σας;
«Ο Αλέξανδρος με στηρίζει πάρα πολύ όταν φοβάμαι κι όταν περνάω τις κρίσεις μου, αγαπάει τη δουλειά μου, αυτό που κάνω, με σέβεται. Είναι πολύ δύσκολο γιατί είναι εκτός χώρου, αλλά είναι σημαντικό ένας άνθρωπος έξω από τα καλλιτεχνικά να καταλαβαίνει αυτό που κάνεις, να το αγαπάει και να το υποστηρίζει».

Πηγή: You