Γιάννης Βαρδής: «Είμαι ακόμα χαμένος. Έχω θυμό μέσα μου σε σχέση με το πώς έφυγε ο πατέρας μου»
Ο Γιάννης Βαρδής μίλησε σε συνέντευξή του για το θάνατο του πατέρα του και να το έχει ξεπεράσει!
Ήσουν το δεξί χέρι του πατέρα σου;
Εννοείται. Υπήρχε εμπιστοσύνη από την πλευρά του στο πρόσωπό μου. Με φώναζε, ας πούμε, να ακούσω πρώτος τα κομμάτια.
Ο μπαμπάς σου ζητούσε τη γνώμη σου μόνο για μουσική ή ακόμα και για τα προσωπικά του;
Συζητούσαμε τα πάντα.
Έκρινες τις επιλογές του;
Πάρα πολλές φορές έχω κρίνει! Υπήρχαν στιγμές που του άρεσε και στιγμές που δεν του άρεσε. Τη μουσική του ζωή. Την προσωπική του ζωή δεν μπορούσα να την κρίνω. Εκεί μου έβαζε τοίχο.
Εκείνος έκρινε την προσωπική σου ζωή;
Είχε άποψη. Δεν μου είπε ποτέ «Δεν μου αρέσει ως άνθρωπος». Θα έλεγε όμως «πρόσεξε λιγάκι παραπάνω».
Σου είχε πει ποτέ ο Βαρδής «δεν θέλω αυτή την κοπέλα σου σπίτι μου»;
Μου το είχε πει.
Αν η μητέρα σου δεν ενέκρινε την κοπέλα που αγαπούσες θα το ξανασκεφτόσουν;
Όχι. Αν δεν την ενέκρινε ο πατέρας μου μπορεί και να το ξανασκεφτόμουν. Είχε απίστευτο ένστικτο και διορατικότητα.
Σου πήρε καιρό μέχρι να βρεις τις ισορροπίες με τον μπαμπά σου. Εσύ ήσουν εκείνος που επεδίωξες να γνωριστείτε καλύτερα;
Ναι. Όταν χώρισαν οι γονείς μου η μητέρα μου πήγε στην Αμερική. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου εκεί. Επέλεξα να ζήσω με τον πατέρα μου. Του είχα αδυναμία, παρόλο που δεν τον ήξερα καλά. Κατάλαβα πολύ περισσότερο από τον πατέρα μου πόσο άξιζε ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης και πόσο ψηλά είχε φτάσει. Ο πατέρας μου δεν το έβλεπε. Ποτέ δεν κατάλαβε ποιος ήταν και τι είχε καταφέρει. Στην δουλειά επάνω ήταν παιδί. Κάποιες φορές του έλεγα «ρε μπαμπά, ξεκόλλα, είσαι ο Βαρδής, δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Έχεις φτάσει ταβάνι». Μου έλεγε ότι δεν αισθανόταν έτσι.
Όταν τραγουδάς τα τραγούδια του πατέρα σου έχεις τα μάτια κλειστά...
Για την ώρα μπορώ να τραγουδάω τα κομμάτια. Δυσκολεύομαι να τα βάλω και να τα ακούσω με τη φωνή του. Το κάνω κάποιες φορές όταν είμαι στα κάτω μου και θέλω να πέσω πιο κάτω.
Μαζοχισμός είναι αυτό;
Μαζοχισμός, έλλειψη και ξέσπασμα. Κυρίως είναι ανάγκη.
Ο χαμός του έχει αλλάξει τον χαρακτήρα σου;
Είμαι ακόμα χαμένος. Υπάρχουν στιγμές που είμαι άβουλος. Πιστεύω ότι σιγά-σιγά θα βρω τον εαυτό μου. Προς το παρόν έχω θυμό μέσα μου σε σχέση με το πώς έφυγε, για το αν θα μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω, για τους γιατρούς, για ανθρώπους που στην πράξη δεν στάθηκαν δίπλα του ενώ δήλωναν φίλοι του.
Πηγή:Down Town