Νικόλας Αγγελής: «Ήταν σοκ για μένα τα βλέμματα των ανθρώπων πάνω μου»

«Αμέσως μόλις τελείωσα το σχολείο, μπήκα στη δραματική σχολή και στο τέλος του πρώτου έτους ήθελαν να με διώξουν και εγώ να εξαφανιστώ από εκεί μέσα. Δεν είχε καμία σχέση αυτό που είχα φανταστεί με αυτό που τελικά ήταν η υποκριτική, Η μητέρα μου τότε μου είπε: "Κάνε αυτό που νιώθεις κι εγώ είμαι εδώ για να οε στηρίξω. Αν θες έναν χρόνο για να σκεφτείς τι θέλεις, πάρτον!". Η στάση της με χαλάρωσε και αποφάσισα να συνεχίσω τις σπουδές. Δουλεύονται δύο χρόνια οε μικρές, συνήθως μη χρηματοδοτούμενες παραγωγές, δέχτηκα κάποια στιγμή ένα τηλεφώνημα από το Εθνικό θέατρο για μια οντισιόν της Κατερίνας Ευαγγελάτου, ενώ βρισκόμουν σε διακοπεί. Αρνήθηκα να πάω -λόγω φόβου- και ύστερα από επιμονή του τότε βοηθού της έφυγα από την Πάρο και βρέθηκα στην οντισιόν στο Ρεξ. Αυτή ήταν η αρχή για τρεις συνεργασίες με την ίδια, δυο εκ των οποίων -την Πλαστελίνη και τον Χρυσό δράκο- τις θεωρώ σπουδαία σκαλοπάτια για την προσωπική μου εξέλιξη ως καλλιτέχνη. Το 2008 ήρθαν τα Άγρια παιδιά και η αναγνωσιμότητα.

Ήταν σοκ για μένα τα βλέμματα των ανθρώπων πάνω μου, που ακόμα και τώρα με φέρνουν σε αμηχανία κάποιες στιγμές. Το 2010, μετά τον Χρυσό δράκο στο Εθνικό, έμεινα άνεργος και έπιασα δουλειά ως σερβιτόρος στο εστιατόριο της Αργυρώς Μπαρμπαρίγου στο Κολωνάκι. Δύο χρόνια έμεινα εκεί χαμένος από τον χώρο, βλέποντας τον εαυτό μου -στον καινούριο μου "ρόλο"...» τόνισε στο ΟΚ ο Νικόλας Αγγελής.