Μαρία Εκμετσίογλου: Ο μεγάλος έρωτας με τον Τούρκο, η ζήλια και το διαζύγιο

Έζησες άλλωστε και ένα μεγάλο έρωτα με Τούρκο.

«Ο δεύτερος σύζυγος μου ήταν Τουρκοκρητικός. Ήταν πολύ Έλληνας στην ψυχή. Εγώ θα πήγαινα στην εκκλησία πέντε φορές το χρόνο, ενώ εκείνος κάθε Κυριακή πρωί».

Πόσα χρόνια ζήσατε μαζί;

«Ήμασταν δεκαεπτά χρόνια μαζί. Ζήσαμε έναν πολύ μεγάλο έρωτα, ένα πολύ δυνα­τό πάθος. Ήταν ένα πολύ όμορφο παραμύθι που κάποια στιγμή τελείωσε».

Είναι δύσκολο όταν τελειώνουν τα πα­ραμύθια;

«Βέβαια. Αν βάλεις μεγάλη ποσότητα μαστίχας σε ένα φαγητό, ενώ αρχικά έχει ωραία γεύση, στο τέλος θα σου αφήσει μια πίκρα στο στόμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον έρωτα. Ξεκινάμε πολλή γλύκα, αλλά όταν τελειώνει το παραμύθι, σου αφήνει μια πίκρα».

Πώς χωρίσατε;

«Χωρίς καβγάδες. Δώσαμε τα χέρια και είπαμε τελείωσε . Δεν άντεξα την πίεση. Δεν μπορώ να ζω με ένα ζηλιάρη άνθρωπο δίπλα μου. Είχε καταλάβει ότι δεν είχα αντοχές να ανεχτώ την καταπίεση».

Πότε αποφάσισες να φύγεις;

«Συνέβη έπειτα από μια επέμβαση που έκανα. Είχα καταπιεστεί πάρα πολύ. Όσο μεγάλωνε η φήμη μου στην Τουρκία τόσο πιο έντονα ήταν τα συναισθήματα ζήλιας που είχε, αν και εκείνος ήταν εξαιρετικά επιτυχημένος επαγγελματίας. Ήταν ναυπηγός. Όμως δεν μπορούσε να διαχειριστεί τη θέρμη με την οποία αγκάλιασε ο κόσμος την τηλεοπτική εκπομπή που έκανα αλλά και τα βιβλία που κυκλοφόρησα. Όταν μια τουρκική εφημερίδα έγραψε για μένα “Ο ζωντανός μύθος της πόλης” , αισθάνθηκα υπερβολική ζήλια από την πλευρά του. Δεν μπορώ να καταπιεστώ. Σκάω! Δεν ήμουν πια ευτυχισμένη, χαρούμενη και γελαστή, σε σημείο που οι γιοι μου, οι οποίοι τον λάτρευαν αφού ζούσαμε χρόνια όλοι μαζί, μου είπαν “αφού δεν είσαι ευτυχισμένη, μαμά, πάρε την απόφαση να χωρίσεις”. Δεν ήθελα να χαλάσω το σπίτι μου για δεύτερη φορά. Μου αρέσει ο θεσμός της οικογένειας, αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι δεν χαμογελούσα πια, αντιλήφθηκα ότι τα παιδιά μου είχαν δίκιο. Την ημέρα που έβγαινα από το νοσοκομείο μετά την επέμβαση, με περίμενε εκείνος με το αμάξι του να πάμε στο σπίτι και από την άλλη πλευρά οι γιοι μου με το δικό μου αμάξι. Όταν μπήκα στο αμάξι των παιδιών και φύγαμε, εκείνος κατάλαβε ότι είχαμε πια τελειώσει».

Μιλήσατε έκτοτε;

«Όχι. Αν μιλούσαμε, ίσως στεναχωρούσε ο ένας τον άλλο. Ίσως έβγαιναν συναισθήματα πικρίας».

Δεν ήταν σαν ξεριζωμός;

«Βέβαια ήταν ξεριζωμός. Είναι πολύ δύσκολος ένας χωρισμός. Δύο άντρες ερωτεύτηκα στη ζωή μου, τους οποίους και παντρεύτηκα, αλλά δεν μπόρεσα να το συνεχίσω. Ζω τα συναισθήματα πολύ έντονα. Δεν συντηρώ με το ζόρι μια κατάσταση που δεν μου δίνει ευτυχία και χαρά. Είναι όπως όταν μαγειρεύεις ένα φαγητό και δεν σου πετυχαίνει. Ό,τι και να το κάνεις, δεν μπορείς να το διορθώσεις. Δεν έχει σωτηρία».

Μπορούσες με τόση λογική να διαχειριστείς ακόμα και τα διαζύγιά σου;

«Δεν είναι λογική. Εάν λειτουργούσα με τη λογική, δεν θα έφευγα. Είχα έναν άντρα πάμπλουτο. Δεν θα χρειαζόταν καν να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Θα μπορούσα να συνεχίσω τη σχέση μας συμβατικά. Δεν αντέχω όμως τους συμβιβασμούς. Δεν εξαγοράζω την ελευθερία μου».

Πηγή: ΕΓΩ