Πολυχρονίδης: Οι δύσκολες στιγμές και τα τελευταία λόγια της αδελφής του πριν πεθάνει

Ποια είναι η δύσκολη που έχετε περάσει τελευταία;

«Μου ήρθαν απανωτά, πριν τρία χρόνια το διαζύγιο μου και πέρυσι ο χαμός της αδελφής μου, στα 33 της. Αυτές ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου».

Η αδελφή σας «έφυγε» από μια σπάνια ασθένεια...

«Ναι, έπασχε από δύο ετών από ένα αυτοάνοσο την υπογαμμασφαιρινατμία. Αν και θεωρείται πλέον θεραπεύσιμη, επειδή είναι σπάνια ασθένεια, όχι από αυτές που έχει συνηθίσει ο κόσμος να ακούει, όπως οι καρδιοπάθειες ή ο καρκίνος, γι' αυτό ίσως δεν υπάρχει μια μονάδα κατάλληλη για τη νοσηλεία όσων πάσχουν από αυτήν».

Τι χρειάζεται αυτή η μονάδα;

«Απλά αποστειρωμένους θαλάμους, γιατί οι συγκεκριμένοι ασθενείς είναι ευπαθείς στα μικρόβια. Όταν κάνεις τη θεραπεία και είσαι μέσα σε ένα χώρο όπου συνυπάρχουν ασθενείς με διάφορες άλλες παθήσεις, που φέρνουν μικρόβια, τότε ο κίνδυνος είναι αυξημένος. Και ως γνωστόν, τα νοσοκομεία είναι πηγή μικροβίων. Για να καταλάβετε, η αδελφή μου δεν πέθανε από το αυτοάνοσο που την ταλαιπωρούσε, αλλά από πνευμονικό οίδημα, ως συνέπεια ασθενειών που κόλλησε στο νοσοκομείο. Η αδελφή μου ήταν νοσηλεύτρια, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια φυσικά δεν μπορούσε να δουλέψει. Πέθανε, επειδή για χρόνια ολόκληρα νοσηλευόταν σε διάφορους θαλάμους μαζί με φορείς άλλων ασθενειών».

Πώς προσπαθείτε να το ξεπεράσετε;

«Έχω τους γονείς μου, που αυτό το πράγμα τούς έχει τσακίσει. Και να φανταστείτε ότι είναι νέοι άνθρωποι, ούτε 60 χρόνων. Μείναμε πλέον οι τρεις μας με τη στενή έννοια της οικογένειας. Αν λυγίσουν όλοι, χάνεται το παιχνίδι... Κάποιος πρέπει να μείνει και λίγο όρθιος».

Χρειάζεται πολλή δύναμη αυτό.

«Ναι αλλά οι ίδιοι οι γονείς μου τόσα χρόνια με δίδαξαν ότι πρέπει να είμαι δυνατός και να ξεπερνώ τα προβλήματα κάνοντας πράγματα και διασκεδάζοντάς το κιόλας. Ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος με πολύ χιούμορ, το οποίο μου μετέδωσε. Η μητέρα μου από την άλλη μιλάει πάρα πολύ, κάτι που επίσης μου μετέδωσε και γενικά ακολουθώ όσα μου έμαθαν ως στάση ζωής».

Τι δεν θα ξεχάσετε ποτέ από την αδελφή σας;.

«Θυμάμαι έντονα τις τελευταίες μέρες που δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε γιατί της φορούσαν διάφορα μηχανήματα και επικοινωνούσαμε με σημειώματα. Μου έγραφε: “Μη φέρεις τα παιδιά να με δουν έτσι και στενοχωρηθούν. Θέλω να με θυμούνται και να με αγαπούν όπως ήμουν”. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ και θέλω να το περάσω ως μήνυμα, ότι δηλαδή πρέπει να μας θυμούνται για τα καλά και να μας αγαπούν γι’ αυτά».

Πηγή: ΕΓΩ