Ρίκα Βαγιάννη: «Αυτό που με έσωσε από το να γίνω μία γυναίκα που δεν ευχαριστιόταν τίποτα, ήταν…»

«Νομίζω ότι διασώθηκα, γιατί οι γονείς μου ήταν σκληρά εργαζόμενοι και ακόμα και σε εποχές που είχαμε είχαμε κάτι παραπάνω, δεν με άφηναν να το καταλάβω. Με κακομάθαιναν μόνο με αγάπη, γλυκές κουβέντες και αγκαλιές, όχι με υλικά αγαθά. Αυτό είναι κάτι που εφαρμόζω και στο δικό μου το παιδί. Δεν θυμάμαι να υπήρχε κάτι που να επιθυμούσα και να το στερήθηκα, αλλά τα δώρα θα έρχονταν μόνο στα γενέθλια και στις γιορτές και όχι κάθε εβδομάδα Μεγαλώνοντας, αυτό που με έσωσε από το να γίνω μία γυναίκα που δεν ευχαριστιόταν τίποτα, ήταν ότι κάνοντας αυτή τη δουλειά είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με ανθρώπους που ζούσαν μία παραμυθένια ζωή, αλλά ταυτόχρονα και με άλλους που δοκιμάζονταν σκληρά. Εκεί λοιπόν, όταν κάποιες στιγμές ξέφευγα και μπορεί να ήθελα κάτι παραπάνω, έριχνα μία μπούφλα στον εαυτό μου και του έλεγα: «Σώπα. Υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν τίποτα», λέει στο ΟΚ.