Τέσσερα είδωλα των '80s μιλούν για τη ζωή τους σήμερα
Τέσσερις άνθρωποι που έγραψαν τη δική τους ιστορία τη δεκαετία του '80 μιλούν για τη ζωή τους σήμερα.
Ο Σταμάτης Γαρδέλης δήλωσε σχετικά: “Τα στερεότυπα δεν είναι πάντα θετικά. Και η Τζούλια δημιουργεί σήμερα στερεότυπο όταν την καλούν σε μια εκπομπή και σηκώνονται όλοι να χειροκροτήσουν μια πορνοστάρ. Δεν θέλω να συμμετέχω σε κάτι που θα με βγάζει έξω από το στενό πλαίσιο της υποκριτικής μου. Εγώ καλούμουν τότε να κάνω το μηχανόβιο, αλλά ποτέ δεν ήταν σκοπός για μένα οι μηχανές. Η ομοιότητά μου σήμερα είναι η μαγκιά. Προσπάθησα να μην διαβρωθώ από την επιτυχία και την υπερέκθεση. Γενικά πάντα προσπαθώ να βελτιώνω τον εαυτό μου, να μαθαίνω , να δοκιμάζω. Μια διαφορά στο χαρακτήρα μου είναι ότι έχω γίνει πιο ήρεμος, προσπαθώ να δέχομαι τις διαφορετικότητες και να διαχειριστώ τη βλακεία που με περιτριγυρίζει.” Ο Γιάννης Γιοκαρίνης από την πλευρά του δήλωσε: “Το καλό σε μένα είναι ότι είχα σταματήσει τότε να παίζω από εδώ και από εκεί. Δεν νοσταλγώ πολύ τη δεκαετία να σου πω την αλήθεια. Το '84 έκανα τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο. Εκείνη τη δεκαετία έγινε και το μεγαλύτερο βήμα. Η Ευλαμπία ήταν πρόσωπο της φαντασίας μου. Κάποια βιωματικά στοιχεία υπάρχουν όπως η ουρά του ΙΚΑ για παράδειγμα. Θυμάμαι που κόλλαγα για ώρες στην ουρά τότε. Σήμερα δεν πάω καθόλου. Πρέπει να περιμένεις ένα μήνα για να εξυπηρετηθείς.” Ο Μιχάλης Ρακιτζής δήλωσε χαρακτηριστικά: “Τα τελευταία χρόνια η σχέση μου με τη μουσική περιορίζεται σε ένα στούντιο όπου φτιάχνω μουσική. Δεν ένιωσα κάπως, γιατί στο DNA μου είναι περασμένο το να κάνω συναυλίες και εμφανίσεις μπροστά σε πολύ κόσμο. Από τη μουσική λείπει ο ρομαντισμός. Σήμερα έχει σκληρύνει το πράγμα, όχι ο ήχος, αλλά η σκέψη, η απομάκρυνση από κάθετι ρομαντικό. Η μουσική έχει να κάνει μόνο με το οικονομικό.” Ο Στάθης Ψάλτης από τη δική του πλευρά τόνισε: “Για την ακρίβεια σήμερα είμαι 32 χρόνια άνεργος από την τηλεόραση. Φαίνεται ότι δεν χωράω στην τηλεόραση. Μάλλον τη γεμίζω πολύ. Αυτό που μου λείπει είναι η αγνότητα της εποχής και ο τρόπος εργασίας. Στην καθημερινότητά μου νιώθω μεγάλη χαρά όταν με βλέπουν στο δρόμο και με φωνάζουν με το μικρό μου όνομα. Είναι μια δικαίωση.”
Πηγή: GOAL MAX