Μαριέλλα Σαββίδου: Το ατύχημα των γονιών της που της άλλαξε τη ζωή

Δώδεκα χρόνια στο Παρίσι. Πώς ήταν η ζωή σου εκεί;

« Ένα μεγάλο σχολείο: το πανεπιστήμιο, η ζωή, η διασκέδαση, οι φίλοι κι όλο αυτό το πολυπολιτισμικό στοιχείο που διακρίνει την πόλη. Την Κύπρο την αγαπώ πολύ, αλλά συγκριτικά με μια δυτικοευρωπαϊκή πρωτεύουσα, όπως το Παρίσι, έχει πολύ λιγότερα να σου δώσει. Στο Παρίσι ήρθα σε επαφή με μια άλλη κουλτούρα και συνειδητοποίησα ότι δεν είμαστε μόνο εμείς σ' αυτό τον κόσμο, μου άνοιξε τους ορίζοντες».

Οι γονείς σου τι λένε που ζεις μακριά τους;

« Οι γονείς μου πάντα μου έλεγαν: “Καλύτερα να ζεις στο εξωτερικό”». Τι παιδί ήσουν ;

«Σοβαρό, ώριμο, πάντα διάβαζα πολύ και είχα πολλές ανησυχίες».

Το ότι ήσουν ώριμη από μικρή έχει να κάνει και με το ατύχημα , των γονιών σου;

«Πάρα πολύ! Με ωρίμασε πιο γρήγορα και πολύ νωρίς. Γιατί ήμουν η μεγάλη αδελφή και σε ηλικία 4 ετών, που συνέβη το ατύχημα, είπα στον εαυτό μου: “Τώρα είμαστε εγώ και η αδελφή μου και πρέπει να την προστατέψω” . Σκέψου, ως μεγαλύτερη έλεγα στην αδελφή μου να βάλει τη ζακετούλα της και της θύμωνα. Και ήμουν μόλις 5 χρονών. Ήταν αστείο και συγκινητικό».

Πώς έγινε το ατύχημα;

«Στη Βέροια, σ' έναν κεντρικό άξονα συγκρούστηκαν μετωπικά με μεθυσμένο οδηγό, που μπήκε στο αντίθετο ρεύμα. Ήταν πολύ σοβαρό αυτοκινητιστικό. Έκαναν και οι δυο πολλές επεμβάσεις. Ο πατέρας μου έχασε το μισό του πρόσωπο κι έπρεπε να κάνει πλαστική αναδόμησης. Ήταν κομβικό αυτό το ατύχημα, γιατί εξαιτίας του συνέβησαν κάποια πράγματα που καθόρισαν τη ζωή μου. Όπως η γαλλική γλώσσα, που μπήκε από νωρίς στη ζωή μου. Όπως σου είπα, οι γονείς μου έπρεπε να κάνουν πολλαπλές εγχειρήσεις. Η μαμά μου είχε σπάσει διάφορα σημεία στη σπονδυλική της στήλη και δεν μπορούσε ούτε να μας σηκώσει ούτε να μας αλλάξει. Γι' αυτό έπρεπε να φέρουν μια γυναίκα στο σπίτι, για να μας φροντίζει. Επειδή, λοιπόν, δεν έβρισκαν κάποια από την Κύπρο, έφεραν μία από τη Γαλλία, λόγω και των γαλλικών σπουδών της μαμάς. Έτσι κι εγώ, από μικρή αισθάνθηκα τα γαλλικά σαν μητρική μου γλώσσα, αφού ήμουν η διερμηνέας της νταντάς μου, που δεν καταλάβαινε ελληνικά».

Ένιωσες όχι πήρες πολλές ευθύνες πάνω σου από μικρή;

«Ναι, αυτό συνέβη! Όμως, δε μου τις έδωσαν οι άλλοι. Εγώ τις πήρα. Ένιωσα ότι αυτές οι ευθύνες μου αναλογούν. Ήταν το ένστικτο της επιβίωσης κι ότι ήμασταν οι δυο μας με την αδελφή μου. Εγώ είχα εκείνη κι αυτή εμένα».

Αισθάνθηκες την έλλειψη της μαμάς;

«Οπωσδήποτε μας έλειψαν οι γονείς μου και σε μένα και στην αδελφή μου. Είναι φυσιολογικό. Είναι μια ηλικία που το παιδί έχει ανάγκη το γονιό. Εκείνη την εποχή είχα γίνει εγώ μαμά για την αδελφή μου. Μου ξύπνησε το μητρικό ένστικτο».

Πηγή: Hello