Θεοδοσία Τσάτσου: «Νιώθω ενοχές»

«Μερικές φορές νομίζω πως ζω σε ένα χάος χωρίς στάση για να κατέβω. Αυτό παλιά με ενέπνεε. Αλλά τότε ήμουνα νεότερη, πιο αγριεμένο ον, πανκιό, και είχα πολύ θυμό μέσα μου. Κυρίως για το πώς ζουν οι άνθρωποι σε αυτή τη ζωή, για το γεγονός ότι δεν υπήρχε κάτι που να με κάνει να χαμογελάσω αβίαστα και άνευ όρων, για το ότι ήμουν μια γυναίκα που πάλευα μόνη μου να κάνω κάτι στη μουσική. Το “Φοβάμαι” δεν το ’πα τυχαία. Είμαι γεμάτη από φοβίες! Κυρίως για πράγματα που δεν γνώριζα ή που δεν ξέρω. Και, πολλές φορές, φοβόμουν μήπως χάσω πράγματα από μένα. Γιατί θα ’πρεπε να συμβιβαστώ λίγο για να με καταλαβαίνουν - στο πώς πρέπει να μιλάω ή να σκέφτομαι.
Είμαι ένα παιδί που δεν έχει μεγαλώσει ακόμα. Έτσι νιώθω. Αλλά δεν γίνεται να ’σαι αλλιώς άμα το μόνο που κάνεις είναι να τραγουδάς, να χορεύεις και να παίζεις μουσική μέσα στο κεφάλι σου, ακόμα και όταν κάθεσαι σπίτι σου. Θέλει αθωότητα η μουσική, δεν θέλει επιτήδευση. Αλλιώς δεν είσαι καλλιτέχνης, είσαι επαγγελματίας - έχει διαφορά! Ένα πράγμα θεωρώ ότι δεν έκανα σωστά στη ζωή μου: ήθελα να γίνω καλλιτέχνης, αλλά έγινα διάσημη. Ενώ εγώ δεν πήγαινα για τη “διασημότητα”! Κι αν μπορούσα να το αποτρέψω, θα επέλεγα να μην ήμουν διάσημη. Γι’ αυτό και απέχω τόσα χρόνια, γι’ αυτό και δεν βγαίνω πια στην τηλεόραση».
«Με φρίκαρε ο κόσμος στο πώς ήρθε καταπάνω μου μετά από αυτό που συνέβη με τους Μπλε. Με φρίκαραν οι κριτικές που γίνονταν για τη φωνή μου, αν και ήταν πολύ καλές, γιατί με εκτόπιζαν από την μπάντα - ήταν σαν να άφηναν το συγκρότημα απέξω. Μετά ήθελα να δημιουργώ μέσα στην μπάντα, αλλά δεν γινόταν - με ήθελαν να είμαι το “πρόσωπο”, η φωνή. Ναι, με ενδιαφέρει η επιτυχία, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Δεν μαρκάρω εκεί. Αλλιώς δεν έχει γούστο και βαριέμαι.
Δεν έχω ούτε τον ναρκισσισμό του καλλιτέχνη, ούτε της γκόμενας, ούτε τη ματαιοδοξία, γιατί όλα αυτά τα θεωρώ χάσιμο χρόνου και ενέργειας. Δεν μπορώ να εξελίσσομαι χωρίς να με εξελίσσει κάτι. Κι είμαι έτοιμη να αφήσω αυτή τη δουλειά, την καριέρα, για να βρω χαρές και μέσα από άλλους δρόμους. Άλλωστε, είμαι ταυτόχρονα μουσικοθεραπεύτρια, εκπαιδεύτρια, κάνω πολλά χρόνια ρέικι, διαλογισμό κι είναι κάτι που μ’ αρέσει πολύ. Επίσης, μου αρέσει πολύ η μαγειρική. Δεν θα με πείραζε καθόλου να πάω σε ένα εστιατόριο και να είμαι chef - αλλά και ως βοηθός chef θα ήμουν OK. Επενδύω σε οτιδήποτε έχει σχέση με τη δημιουργικότητα και τις αισθήσεις μας. Αντίθετα, δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Δεν έχω καν στο σπίτι μου. Θεωρώ πως η τηλεόραση δημιουργήθηκε για να προκαλέσει ακόμη περισσότερη κατάθλιψη στον κόσμο. Συμβουλεύω τους ανθρώπους να την κλείσουν, να πάνε μια βόλτα, να δουν έναν άνθρωπο...» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.