Θεοδοσία Τσάτσου: «Υπήρξα ένα παιδί μεγαλωμένο σε πολύ δύσκολες συνθήκες»

«Στη ζωή μου ήμουν στα άκρα: έχω βιώσει και τον μεγαλύτερο πόνο αλλά και τη μεγαλύτερη χαρά. Και τα δύο, όμως, τα αντιμετωπίζω το ίδιο. Γιατί είναι γειτονάκια - και τα πικ των συναισθημάτων ζουν δίπλα-δίπλα. Από μικρή το ήξερα αυτό, αφού υπήρξα ένα παιδί μεγαλωμένο σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Με δύο γονείς πάρα πολύ αυστηρούς, με μια μητέρα καθαρίστρια σε ένα νοσοκομείο στην Αυστραλία, υπερβολικά χριστιανή ορθόδοξη και με έναν πατέρα, μηχανικό αυτοκινήτων τότε, που φοβόταν ότι τα παιδιά του θα γίνουν ναρκομανείς και θα φύγουν απ’ το σπίτι, πάντα τρέμοντας μήπως κάνουμε καμιά στραβή», λέει στο Πρώτο Θέμα και συνεχίζει να μιλά για το πώς βίωσε τα παιδικά της χρόνια. «Κι έτσι αναγκαστήκαμε να παλέψουμε μόνες μας με την αδελφή μου για να κάνουμε τελικά αυτό που θέλαμε. Σκέψου ότι ο μπαμπάς μου ονειρευόταν να τελειώσω το πανεπιστήμιο για να μου ανοίξει φροντιστήριο. Κι έτσι την επιτυχία των Μπλε την έμαθε πολύ πιο μετά, όχι όταν συνέβαινε. Ο πατέρας μου φοβόταν επίσης μήπως μυηθώ στο αυστραλέζικο σύστημα και παντρευτώ Αυστραλό. Αυτό δεν το ’θελε με τίποτα! Γι’ αυτό και μ’ έστειλε στην Ελλάδα. Πολλές φορές αισθανόμουν λίγο ξέμπαρκη εδώ, σαν μια ξανθιά που ήρθε από την Αυστραλία για να κάνει αυτό που αγαπάει στη χώρα από όπου κατάγονταν οι γονείς της. Ετσι, όταν είχα έρθει από την Αυστραλία στην Ελλάδα, στα 17 μου, ένιωθα λίγο ξένη. Με φώναζαν “προσφυγάκι”, “αυστραλόπουλο”. Ενώ, απ’ την άλλη, στην Αυστραλία ήμασταν οι “the wogs”! Σπούδασα χορό, θέατρο, μουσική, κινηματογράφο, αλλά συνειδητοποίησα ότι είμαι καλλιτέχνης όταν έκανα κάτι και αυτό έγινε γνωστό. Θεωρώ πάντως ότι είμαστε παράξενοι οι καλλιτέχνες: τρελοί, κυκλοθυμικοί, μοναχικοί. Δεν θα μπορούσα, λοιπόν, να λέγομαι καλλιτέχνης αν δεν τα ’χα κι εγώ αυτά. Οχι, ποτέ δεν φοβήθηκα μήπως χάσω αυτό για το οποίο ξεκίνησα, αλλά φοβήθηκα μήπως χάσω εμένα! Και κινδύνευσα. Στην αρχή, με τους Μπλε. Γιατί έγινε απότομα όλο αυτό. Με τις “Ενοχές”, το μπαμ συνέβη πολύ γρήγορα».