Πασίγνωστη Ελληνίδα μουσικός αποκαλύπτει: «Πέρασα μια κατάσταση πολύ άσχημη. Κατάθλιψη»

Όπως τη Λένα Πλάτωνος η οποία όταν έχασε τους δικούς της ένιωσε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της. Ήταν μία εποχή όπου είχε αποφασίσει πως θέλει να αποτραβηχτεί λίγο από τον κόσμο της μουσικής για να δημιουργήσει οικογένεια, κάτι όμως που ποτέ δεν έγινε. Όπως περιγράφει η ίδια στο popaganda: «Σταμάτησα να γράφω διότι μου είχε κολλήσει να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. Γύρω στο ’89. Πράγμα που δεν έγινε. Δεν μπόρεσα να το κάνω με τον άνθρωπο που ήθελα. Εν τω μεταξύ πέθανε κι ο πατέρας μου ξαφνικά, η μητέρα μου αρρώστησε με εγκεφαλικό, δεν ήθελα να την αφήσω μόνη της. Ήταν και το ότι τα έβαλα με τη μουσική γιατί έκανα μέσα μου μια υπόθεση ότι η μουσική ήταν το κυρίαρχο πράγμα στη ζωή μου και δεν με άφηνε ποτέ να ολοκληρώσω το θέμα οικογένεια. Ένιωσα μια άπωση. Την άφησα για ένα χρονικό διάστημα. Πέρασα μια κατάσταση πολύ άσχημη. Κατάθλιψη. Μετά το θάνατο του πατέρα μου και της μητέρας μου. Στο ενδιάμεσο έκανα τις Αναπνοές και την Τρίτη Πόρτα. Αυτή ήταν η τιμωρία. Αλλά, βλέπεις, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! Ήρθε στο σπίτι μου σαν βοηθός μου, γιατί την είχα πραγματικά ανάγκη, η Βίκυ, πριν από έντεκα χρόνια. Με βρήκε σε μια κατάσταση όπου δεν έπαιζα καθόλου πιάνο, είχα πουλήσει όλα τα συνθεσάιζερς κι έβλεπα τηλεόραση. Εκείνη τι έκανε για να με βοηθήσει; «Θα σου τραγουδάω τη μελωδία», μου λέει «κι εσύ γράψε μου τις νότες από ρώσικα τραγούδια, ρομάντσες, για να τις βρίσκω στο πιάνο». Το έκανα, εκείνη καθόταν στο πιάνο, έπιανε τη μελωδία και την τραγουδούσε. Έκανε ένα κόλπο: έπαιζε λάθος! Της φώναζα από μέσα, δεν πήγαινα ούτε κοντά στο πιάνο μετά το θάνατο της μητέρας μου το 2003 (η Βίκυ ήρθε το 2004). «Παίζεις λάθος νότα!», φώναζα. Το ξανάπαιζε λάθος, ώσπου μού ‘σπασε τα νεύρα και σηκώθηκα και πήγα στο πιάνο! «Παίξε μου να το δω», μου λέει. Το έκανα. «Παίξε κι εσύ μαζί μου λιγάκι!», μου λέει. Κάθομαι, λοιπόν, και της κάνω ακομπανιαμέντο. Πλησίαζαν Χριστούγεννα. Μια μέρα ξανάπαιξα το πρώτο κομμάτι για δύο χέρια που είχα παίξει στη ζωή μου στο πιάνο, όταν ήμουν δυόμιση ετών: τα κάλαντα. Αυτοσχεδίασα πάνω στο «Silent Night». Το θυμάμαι σαν τώρα. Επανασυνδέθηκα με το πιάνο λόγω της Βίκυς. Γι’ αυτό έχουμε δεσμό πολύ βαθύ. Θεϊκή παρουσία. Κι εγώ της έχω σταθεί. Την έβγαλα στο Ηρώδειο, είπε το ρώσικο τραγούδι. Οι ωραιότερες συναυλίες της ζωής μου ήταν αυτή και όταν πήρα το δίπλωμά μου στο πιάνο. Ο κόσμος ήταν τόσο ζεστός. Το Ηρώδειο, όπου δεν είχα ξαναπαίξει, μου φάνηκε σαν μια μικρή αιθουσούλα όπου ο κόσμος ήταν μια παρέα. Τρομερό!».