Αμαρυλλίς: Όνειρό της να γίνει γιατρός

Το τραγούδι μπήκε τυχαία στη ζωή της, αλλά αυτό ήταν τελικά που την κέρδισε. «Η αγάπη μου για την ιατρική ξεκίνησε από τα επτά μου χρόνια. Τα καλοκαίρια που πήγαινα στην κατασκήνωση, ήμουν όλη την ώρα στο ιατρείο, γιατί μου άρεσε να βοηθάω τον γιατρό. Ο άνθρωπος, για να μη μου χαλάσει το χατίρι, με άφηνε να παρακολουθώ την ώρα που περιποιούνταν τα τραύματα των παιδιών και κάπως έτσι γεννήθηκε μέσα μου η επιθυμία να γίνω γιατρός» εξήγησε στο Οκ και συνέχισε: «Ποτέ δεν με τρόμαζε η θέα του αίματος. Μία φορά μόνο ανησύχησα όταν έτυχε να έρθει η μητέρα μου στην κατασκήνωση και τραυματίστηκε στο δάχτυλο της. Εκεί τρόμαξα, όχι επειδή χρειάστηκε να της κάνει ο γιατρός ράμματα, αλλά γιατί ήταν ένας δικός μου άνθρωπος που είχε χτυπήσει. Πάντα αντιμετωπίζω με ψυχραιμία αυτές τις καταστάσεις. θυμάμαι χαρακτηριστικά στην Α' Γυμνασίου, προσπαθώντας με ένα κοπίδι να κόψω ένα φυτό για να το βάλω στο φυτολόγιο που είχαμε στο μάθημα της Βιολογίας, έπεσε πάνω στο πόδι μου και πλημμύρισε ο τόπος αίμα. Παρ’ όλα αυτά δεν ξύπνησα τους γονείς μου. Καθάρισα το τραύμα, το περιποιήθηκα και όταν ξύπνησα τους εξήγησα τι είχε συμβεί για να με πάνε στο γιατρό». Πως μπήκε το τραγούδι στη ζωή της; «Σια 16 μου ένας οικογενειακός φίλος των γονιών μου, μου πρότεινε να τραγουδηθώ στο μαγαζί του. Οι γονείς μου ήταν πολύ επιφυλακτικοί, αλλά ξέροντας ότι ήθελα να είμαι ανεξάρτητη και ότι ουσιαστικά αυτή η δουλειά θα ήταν μόνο για το καλοκαίρι, συμφώνησαν, καθώς ήταν ένας τρόπος για να βγάζω το χαρτζιλίκι μου. Εξάλλου, εγώ απλά έλεγα δύο τραγούδια στην αρχή του προγράμματος, οπότε γυρνούσα σπίτι λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ίσως κοιμόμουν και πιο νωρίς από την ώρα που έπεφταν για ύπνο το καλοκαίρι οι συνομήλικοι μου. Στο συγκεκριμένο μαγαζί έπαιζε πλήκτρα ο αδελφός μου, ο πατέρας μου ήταν συνέχεια δίπλα μου, οπότε αισθανόμουν πραγματικά ότι τραγουδούσα στο σπίτι μου».