Λάκης Παπαδόπουλος: «Έζησα την καλή εποχή του τραγουδιού που πληρωνόσουν, τώρα πληρώνεις»

Συνειδητοποίησες από νωρίς ότι είσαι γεννηµένος να γίνεις µουσικός;

«Ναι, από µικρός πολεµούσα, από τη στιγµή που άκουσα Beatles, ήταν κι αυτοί µικρά παιδιά τότε. Φυτεύεις ένα δέντρο, ρε παιδί µου, παίρνεις έναν σπόρο, τον βάζεις σε µια γλάστρα, τον ποτίζεις, τον ποτίζεις, τον ποτίζεις, βγαίνει ένα δεντράκι, σιγά-σιγά βγάζει φύλλα και καρπούς και µετά γεµίζει ο κήπος σου πορτοκάλια. Κάπως έτσι... Τη λατρεύω τη µουσική, τα τραγούδια και πιο πολύ τα ξένα, τα δικά σου πια τα έχεις χτίσει, αλλά όταν τελειώνει η ηχογράφηση, θέλω να περάσει καιρός για να τα ξανακούσω».

Την εποχή που ξεκίνησες, ήταν πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να πετύχει κανείς στη µουσική;

«Ήταν πιο προσοδοφόρο. Έζησα την καλή εποχή του τραγουδιού που πληρωνόσουν, τώρα πληρώνεις. Τώρα κάνεις τραγούδια για να παίζεις στις συναυλίες».

Το στιλ σου πάντως ήταν πάντα ξεχωριστό, δεν κόλλαγε µε την εποχή ή µε τους υπόλοιπους...

«Ήµουν σαν ξένος πράκτορας. Έχω περάσει εποχές που ανθούσε το ελαφρολαϊκό, δεν υπήρχε κανείς, ούτε καν ο Σιδηρόπουλος ή ο Άσιµος, µετά βγήκαν».

Έχεις σκεφτεί, αν είχες γεννηθεί στην Αγγλία ή στην Αµερική τι θα συνέβαινε;

«Στην αρχή µε πείραζε. Είχα πάει µε µια µαγνητοταινία που είχαµε ηχογραφήσει µε τον αδερφό µου και κάτι φίλους µας στην Αγγλία. Ένα κράµα από Moody Blues και Pink Floyd. Tο δώσαµε σε 4-5 εταιρείες, ένας µόνο απάντησε και µε έκανε να καταλάβω τα πάντα γύρω από τις αξιολογήσεις, τις αδικίες και τις δυνατότητες σε σχέση µε το πού γεννήθηκες. Μου είπε: «Είναι ωραία η δουλειά σας, αλλά θα προτιµούσα ένα συγκρότηµα χειρότερο από εσάς, που να ήταν πατριώτες µας». Από εκεί και πέρα είπα ότι «θα κάτσω εδώ και θα πολεµήσω». Και τώρα το ίδιο συµβαίνει, δεν έχει βγει κανένας έξω. Μόνο ο Ντέµης Ρούσσος, που ήταν Ελληνοαιγυπτιώτης, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και η Νάνα Μούσχουρη, δεν έχω ακούσει άλλον Έλληνα, άσε τι λένε, είναι υπερβολές. Και στις συναυλίες που δίνουν στο εξωτερικό, στο κοινό είναι µόνο Έλληνες».

Πηγή: Real