Άντζελα Δημητρίου: «Έρχονται στιγμές που μπορεί να κλαίω, να λέω…»

«Κάθε φορά που ξαπλώνω στο κρεβάτι μου σκέφτομαι διάφορα πράγματα, πόσο καλά ή άσχημα έχω περάσει στη ζωή μου, ότι έχω μείνει μόνη μου. Πολλές φορές μάλιστα είναι τέτοια η ένταση που δεν μπορώ να κοιμηθώ» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
- Τι σε στενοχωρεί;
«Ήθελα να έχω μια συντροφιά στο κρεβάτι μου, μια ζεστή αγκαλιά. Θα μου πεις, «το έζησες, το έχεις περάσει». Δεν αρνούμαι ότι πέρασα ωραία, αλλά μου λείπει. Έρχονται στιγμές που μπορεί να κλαίω, να λέω «γιατί είσαι μόνη σου...». Ίσως είναι το τίμημα της δόξας, ίσως επιλογή μου, ίσως το ότι σέβομαι την οικογένειά μου που υπάρχει ήδη μες στο σπίτι, την κόρη μου και τον γαμπρό μου. Δεν θα μπορούσε ποτέ να μπει ο οποιοσδήποτε παρά μόνο αν ήταν ο άνδρας μου.»
- Νιώθεις μοναξιά;
«Οχι απλώς μοναξιά. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν να μην υπάρχω. Ακόμα και την ανάσα του ανθρώπου μου να άκουγα την ώρα που κοιμάται θα με έκανε ευτυχισμένη.»
- Πόσο καιρό είσαι μόνη σου;
«Έναν χρόνο»
- Ήταν δύσκολος αυτός ο χρόνος για σένα;
«Ναι. Ο σύντροφός σου δεν είναι μόνο για το κρεβάτι. Το σεξ κρατά μία ώρα, μετά αν δεν έχεις να πεις κάτι με έναν άνθρωπο, αν δεν τον αισθάνεσαι κοντά σου, είσαι στο μηδέν. Την επικοινωνία και την επαφή αναζητάς ουσιαστικά.»
- Ενώ είσαι δοτικός άνθρωπος γιατί θεωρείς ότι ναυαγούσαν οι σχέσεις σου;
«Βίωσα πολύ έντονα την απουσία του πατέρα μου. Με όποιον σύντροφο δημιουργούσα σχέση πάντοτε είχα το πρότυπο του πατέρα μου απέναντί του. Ήθελα ν’ ακουμπήσω στον ώμο του, να στηριχτώ πάνω του, παρόλο που αντιμετώπιζα τη ζωή ως άνδρας και γυναίκα μαζί. Ήθελα όμως για τον σύντροφό μου να είμαι η γυναίκα, το θηλυκό. Δεν επιθυμούσα να είμαι ο άνδρας, αλλά μια χαδιάρα γατούλα. Οι σύντροφοί μου έβλεπαν ότι έχω ανάγκη από στοργή και το εκμεταλλευόντουσαν. Είμαι πολύ δοτική στις σχέσεις μου... Ανατολίτισσα. Θέλω να περιποιηθώ τον άνδρα, να του μαγειρέψω, να του κάνω τα μασάζ του, να περάσει ωραία, να μην τον στεναχωρήσω, να μην τον κερατώσω ποτέ. Όπως κι αν ήταν ο σύντροφός μου, με κοιλιακούς, αδύνατος ή χοντρός, η προσωπικότητά του και το χιούμορ του ήταν για μένα το πρόσωπό του. Ήθελα να νιώθω ασφάλεια. Πάντα δυστυχώς μου γύριζε πίσω σαν μπούμερανγκ. Έβλεπαν μία γυναίκα δυναμική η οποία ήταν μόνη της, στερήθηκε τον πατέρα της, μεγάλωσε τα παιδιά της μόνη της, ξεκίνησε από το μηδέν την καριέρα της και έφτασε ψηλά - μία γυναίκα που είναι αυθόρμητη, παρορμητική, ευαίσθητη. Όλο αυτά τα στοιχεία μαζί δεν συμβαδίζουν. Τους έφερνα αντιμέτωπους με μία γυναίκα που έκανε για 100. Τους μπέρδευα.»