Δημητρίου: «Δεν πονάει, δεν αγαπάει το παιδί του. Ίσως να μην το αγάπησε ποτέ, να μην το ήθελε ποτέ»
Ήταν τραυματικό για την κόρη της Άντζελας Δημητρίου το ότι δεν μεγάλωσε με την παρουσία του πατέρα της; Τι απαντά σε αυτό η τραγουδίστρια;
«Θεωρώ πως ήταν πολύ μεγάλο τραύμα, αλλά από την άλλη δεν της έλειψε ποτέ τίποτα από μένα. Πάντα προσπαθούσα να περάσω στην Όλγα, όταν ήταν μικρή, ότι ο μπαμπάς της ήταν παρών. Στα γενέθλιά της, στη γιορτή της, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, της έδινα πάντοτε ένα δεύτερο δώρο λέγοντάς της ότι είναι από τον μπαμπά. Έπειτα, κατά τα χρόνια του σχολείου, της έλεγα: «Τι στεναχωριέσαι; Έχεις εμένα. Από τη μέση και πάνω είμαι ο πατέρας σου, από τη μέση και κάτω η μητέρα σου» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
- Δεν μιλά η Ολγα με τον μπαμπά της σήμερα;
«Οχι. Εγώ έχω να μιλήσω μαζί του 6 χρόνια και ούτε θέλω να το πράξω. Ας είναι καλά με τα άλλα του παιδιά. Ο Θεός βλέπει. Κάποια στιγμή θα του φέρει μπροστά του τη ζωή του. Δεν μπορείς να έχεις τα τρία σου παιδιά κοντά και το ένα ξεχωριστά. Πιστεύω ότι δεν πονάει, δεν αγαπάει το παιδί του. Ίσως να μην το αγάπησε ποτέ. Ίσως να μην το ήθελε ποτέ.»
- Ηταν δύσκολο σε επίπεδο κοινωνίας, τη δεκαετία του ’80, να κρατήσεις το παιδί σου μόνη σου χωρίς να παντρευτείς;
«Η κοινωνία το χειροκρότησε. Πολλές γυναίκες μού έλεγαν τότε: «Σε θαυμάζουμε... Θέλουμε να σου μοιάσουμε». Τους απαντούσα πάντοτε: «Ποτέ μην πείτε άσχημη λέξη στο παιδί σας για τον πατέρα του».
- Η μητέρα σου σού μίλησε ποτέ άσχημα για τον πατέρα σου; Σε ρωτώ γιατί ανέφερες πως και όταν ήσουν εσύ παιδί ήταν απών ο πατέρας σου.
«Η μητέρα μου ήταν άλλος άνθρωπος. Ήταν από τις σκληρές γυναίκες. Το χάδι και η λέξη «σ’ αγαπάω» δεν βγαίνει εύκολα από το στόμα της. Ολοι οι Αρβανίτες είναι πολύ σκληροί σαν χαρακτήρες.»
- Δεν σου εξέφρασε με λόγια την αγάπη της;
«Η μητέρα μου ήταν σκληρή και προστατευτική συνάμα απέναντί μου. Δεν ήθελε να κάνω αυτό το επάγγελμα. Ήθελε να σπουδάσω και να γίνω γιατρός ή δικηγόρος. Δεν είχα φυσικά ούτε την επικύρωση των συγγενών. Υπήρχε η άποψη τότε ότι οι τραγουδίστριες είναι πόρνες, ότι δεν είσαι καλό παιδί όταν βγαίνεις στη νύχτα. Από το 1980 που έκανα το πρώτο μου βινίλιο και μετά τη συμμετοχή μου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης άρχισα να ακούγομαι, να περνάω σε άλλη φάση. Τότε άρχισε να αλλάζει η συμπεριφορά τους. Τα πρώτα χρόνια δούλεψα σε πολλά μικρά κέντρα χωρίς φωτισμούς, όπου και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Δούλεψα στα λεγόμενα ταβερνομάγαζα αλλά και στα σκυλάδικα.»
