Στεφανία Γουλιώτη: Εκλαµβάνω ως «βιασµό» τη συνήθη πρακτική της δουλειάς µας»

Ποια προσωπική ανάγκη σε ώθησε, για πρώτη φορά φέτος, να σηκώσεις εξ ολοκλήρου το βάρος µιας παράστασης;

«Μια µεγάλη υποκριτική ανάγκη που µέχρι σήµερα παρέµενε ανεκπλήρωτη. Για πολλά χρόνια αναρωτιόµουν γιατί, ενώ εισπράττω µεγάλη αποδοχή και το χειροκρότηµα του κόσµου, κάθε φορά που τελειώνει µια παράσταση εγώ γυρνάω στο σπίτι µου θλιµµένη. Το πρόβληµά µου είναι πως εκλαµβάνω ως «βιασµό» τη συνήθη πρακτική της δουλειάς µας. Την «αυτονόητη» προσπάθεια του κάθε ηθοποιού να «εξαπατά», όσο καλύτερα µπορεί, το κοινό, αρθρώνοντας λόγια που δεν τα πιστεύει, δεν τα γνωρίζει, ούτε και βγαίνουν από την ψυχή του. Κι εγώ δεν θέλω να λέω ψέµατα στον κόσµο. Ούτε αυτός να έρχεται στο θέατρο για να δει πόσο «καλά» θα κάνω εγώ τον «καραγκιόζη»».

Τι εννοείς;

«Θυµάµαι την εποχή που ο Λευτέρης Βογιατζής µε «µαστίγωνε» στις πρόβες λέγοντάς µου «κάνεις θέατρο, αλλά δεν το αγαπάς». «Εγώ;», του απαντούσα τροµερά προσβεβληµένη, «που παίζω από 7 χρόνων (σ.σ.: ως µαθήτρια της Κυβέλης Μυράτ στο σχολείο της στο Π. Φάληρο); Που κλείνοµαι σπίτι µου και ξηµεροβραδιάζοµαι µε µονολόγους;». Πέρασαν αρκετά χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε. Πως αντί να υπηρετούµε εµείς οι ηθοποιοί την τέχνη, τη χρησιµοποιούµε για να υπηρετήσουµε τις προσωπικές µας ανάγκες. Την αυταρέσκεια και τις φιλοδοξίες µας. Επιδεικνύουµε το σώµα, τη φωνή, την ενέργεια και το συναίσθηµά µας όχι από αγάπη για το θέατρο αλλά για να κερδίσουµε το χειροκρότηµα, να αρέσουµε -µε όλους τους τρόπους- για να µας πουν πόσο «καλοί» είµαστε, να πάρουµε αγάπη. Μ’ αυτήν την παράσταση λοιπόν θέλησα να προσφέρω στον εαυτό µου τις συνθήκες εκείνες µέσα στις οποίες δεν θα χρειάζεται εγώ να αποδείξω κάτι σε κάποιον. Ούτε στο κοινό ούτε στον µεγάλο σκηνοθέτη που έτυχε να µε συναντήσει».

Πηγή: Real