Το ξέσπασμα του Νότη Σφακιανάκη

«Τελικά, δεν άξιζε αυτός ο άνθρωπος να χαθεί, γιατί πολύ απλά εµείς δεν το αξίζουµε» δηλώνει σήµερα φανερά απογοητευμένος ο ίδιος ο Νότης. Ηταν 14 Αυγούστου του 1996. Το αίµα όλων πάγωσε και τα media όλου του κόσµου έστρεψαν τα φώτα τους στην Κύπρο, καθώς ο 26χρονος Σολωµός Σολωµού έπεφτε νεκρός στο χώµα από σφαίρα Τούρκου. Η εικόνα του, χαρακτηριστική: ο Σολωµός έχοντας ένα τσιγάρο στο στόµα ανεβαίνει στο ιστίο της τουρκικής σηµαίας θέλοντας να την κατεβάσει. Αµέσως µετά ακούγεται ένας πυροβολισµός και ο ίδιος πέφτει νεκρός στο χώµα. Ο Νότης Σφακιανάκης µαζί µε έναν φίλο του, τον Μιχάλη Βακουβάρδο, είχαν ζητήσει και δηµιούργησαν ένα µνηµείο για τον Σολωµό Σολωµού πληρώνοντας όλα τα έξοδα για τη δηµιουργία του. Ποτέ όµως µέχρι σήµερα, έστω και αν έχουν περάσει δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια, δεν έγινε πραγµατικότητα η επιθυµία του Νότη να τοποθετηθεί σε κάποια πλατεία της Κύπρου το συγκεκριµένο µνηµείο. «∆υστυχώς, το µνηµείο του γιου µου το οποίο ο κύριος Σφακιανάκης έχει φτιάξει εξ ολοκλήρου µε δικά του έξοδα και µε την καρδιά του δεν έχει στηθεί ποτέ και αυτό ειλικρινά µε θλίβει» δηλώνει αποκλειστικά στην «Espresso Κύπρου» ο πατέρας του αδικοχαµένου Σολωµού, ο Σπύρος Σολωµού Καυκάρου. «∆εν έχω ιδέα πού βρίσκεται αυτή τη στιγµή το µνηµείο αυτό. Την τελευταία φορά που ενηµερώθηκα γι’ αυτό µου είπαν πως βρισκόταν σε ένα κοντέινερ στο λιµάνι του Πειραιά, όµως δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα. ∆εν έχει δοθεί ποτέ άδεια να κατέβει στην Κύπρο και ούτε έχει βρεθεί ο χώρος όπου θα στηνόταν. Πάει πολύς καιρός από τότε και µάλλον έχουν χαθεί τα ίχνη του. Κανείς δεν λέει πού βρίσκεται πια»...

Η ΘΛΙΨΗ

«Ο κύριος Σφακιανάκης έχει στεναχωρηθεί πάρα πολύ για την κατάληξη αυτή, όπως και εµείς» λέει ο Σπύρος Σολωµού Καυκάρου και συνεχίζει: «∆εν θέλησε τίποτα παραπάνω, άσχετα αν έχει ξοδέψει τόσα λεφτά για να το φτιάξει. Το µόνο που ζήτησε ήταν λίγα µέτρα γης για να στηθεί το µνηµείο του Σολωµού Σολωµού, του γιου µου». – Τι ακριβώς παρίστανε το µνηµείο αυτό; Είναι µια πέτρα, ένας βράχος ο οποίος συµβολίζει την κατοχή της Κύπρου από τον τουρκικό Αττίλα και άφηνε την ελπίδα πως µπορεί να κρατάνε τάνε το νησί µας, όµως εµείς κάποια στιγµή θακαταφέρουµε να διώξουµε τον εισβολέα από εδώ. Μέσα από τον βράχο αυτό έβγαινε ένας ιστός σηµαίας και από κάτω ένα χέρι, το χέρι τουγιου µου, που βγαίνει από τον τάφο για να την κατεβάσει.Με λίγα λόγια, αυτό το µνηµείο συµβολίζει αν µη τι άλλο την απελευθέρωση της Κύπρου από τους Τούρκους. Ενα σαν όλα αυτά τα ηρωικά µνηµεία που έχουν κατά καιρούς στηθεί τόσο σε Ελλάδα όσο και σε Κύπρο. Ετσι το φαντάστηκε ο κύριος Σφακιανάκης και έτσι ζήτησε από τον γλύπτη να το φτιάξει. - O Nότης ήθελε κάποιο συγκεκριµένο σηµείο στην Κύπρο για να στηθεί το µνηµείο; Οταν το συζητήσαµε πριν από χρόνια, ο κύριος Σφακιανάκης είχε συνεννοηθεί µε τον τότε δήµαρχο Αµµοχώστου πως θα ήταν καλύτερα να στηθεί µπροστά από το πολιτιστικό κέντρο της ∆ερύνειας. Του είχε υποσχεθεί πως θα του παραχωρήσουνε δύο µόλις µέτρα χώρο για να στηθεί. Θα ήταν πολύ κοντά στο σηµείο όπου ο Σολωµός είχε δολοφονηθεί από τον Τούρκο αξιωµατικό. Υστερα, ο δήµαρχος άλλαξε και τα πάντα σταµάτησαν. Βαρέθηκα να ρωτάω, να ρωτάω τι θα γίνει µε το µνηµείο του γιου µου και να µην παίρνω καµιά απάντηση. Κουράστηκα. - Πώς θα χαρακτηρίζατε την πράξη αυτή του κυρίου Σφακιανάκη να ζητήσει από µόνος του µε δικά του έξοδα να στηθεί αυτό το µνηµείο; Ο άνθρωπος αυτός πιστεύω πως έκανε το καθήκον του, όπως θα το έκανε ο κάθε Ελληνας. Τον χιλιοευχαριστώ γι’ αυτό που έκανε. Ο άδικος χαµός του γιου του έχει σηµαδέψει τη ζωή του κυρίου Σπύρου Σολωµού Καυκάρου, του οποίου ο πόνος δεν έχει σταµατηµό. Εχει µόνο την οικογένειά του να τον στηρίζει και να τον κάνει να ξεχνιέται λίγο από τη βαθιά του θλίψη για τον Σολωµό. «Εχω άλλα οκτώ παιδιά. Εχω και εγγονάκι που τον ονοµάσαµε Σολωµό και είναι ήδη δέκα ετών τώρα» λέει και ένα συγκρατηµένο χαµόγελο ξεπροβάλλει στο κουρασµένο πρόσωπό του, στο οποίο συγχρόνως είναι έκδηλη η αφόρητη θλίψη του για τον χαµό του Σολωµού.

Πηγή: Espresso Κύπρου