Ελένη Ροδά: «Δεν παρίστανα τον μάγκα, αλλά μου έβγαινε κάτι το παλικαρίσιο»
Αποκαλούσαν την Ελένη Ροδά «μαγκάκι». Γιατί;
«Με έλεγαν «μαγκάκι» κι εγώ νευρίαζα. Είχα το στιλ το μάγκικο, αλλά δεν το έκανα επίτηδες. Δεν παρίστανα τον μάγκα, αλλά μου έβγαινε κάτι το παλικαρίσιο. Ισως να ήταν και μια άμυνα» τόνισε σε καθημερινή εφημερίδα.
-Μίλησέ μου για τη «χρυσή εποχή» της νυχτερινής Αθήνας...
«Έζησα τη νυχτερινή Αθήνα στις δόξες της. Τότε ερχόταν στα μαγαζιά πολύ ωραίος κόσμος. Ολοι οι θαμώνες -μιλάμε για εφοπλιστές, επιχειρηματίες και άλλοι κυριολεκτικά και μεταφορικά άρχοντες της τότε αθηναϊκής ζωής- μας παρακολουθούσαν με πολύ σεβασμό, μας χειροκροτούσαν θερμά και στο τέλος γινόμασταν φίλοι. Η πρεμιέρα και η Πρωτοχρονιά της Νεράιδας ήταν τα κοσμικά γεγονότα της χρονιάς. Η τότε επιχειρηματίας του κέντρου, η θρυλική Παμέλα, έφερνε μεγάλης αξίας δώρα από το Παρίσι και τα μοίραζε σε όλους τους θαμώνες. Συνήθως έδινε χρυσούς αναπτήρες στους άντρες και μεταξωτά μαντίλια διάσημων Γάλλων σχεδιαστών στις γυναίκες. Οσο για τα λουλούδια, κάθε βράδυ γινόταν... επιτάφιος η πίστα! Τότε υπήρχαν πολύ ωραίοι τύποι στη νύχτα. Τώρα πήγα σε ένα κέντρο όπου με περίμενε μια παρέα. Μόλις μπήκα, με υποδέχτηκε ο μετρ, ο οποίος δούλευε στα παλιά, καλά μαγαζιά, και μου είπε «κυρία Ροδά, είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων». Παλιά στα μπουζούκια γνωρίζονταν όλοι οι πελάτες, γιατί σε αυτά πήγαιναν οι πλούσιοι. Για να μπεις έπρεπε να είσαι κάποιος. Υπήρχε ένας μετρ στη Νεράιδα, ο Δελάκης, ο οποίος για να σε βάλει μέσα έπρεπε να σε εγκρίνει. Αν δεν ήσουν ή γνωστός ή φατσικά ωραίος, όπως το έβλεπε και το ήθελε αυτός το πράγμα, δεν σε έβαζε μέσα. Μπορεί να ήταν άδειο το μαγαζί και να σου έλεγε «είμαστε γεμάτοι».