«Η Αλίκη μου είχε πει: Δεν είσαι ούτε ο Βέγγος ούτε ο Κούρκουλος για να διαπρέψεις ως πρωταγωνιστής

Έχει περάσει από διάφορα πόστα και έχει ξεχωρίσει. «Είναι ένα πολύ ωραίο ταξίδι, μια υπέροχη περιπλάνηση στο χώρο, γιατί εμένα δεν μου πάει κανείς τίτλος, ούτε του ηθοποιού, ούτε του τραγουδιστή, ούτε του συγγραφέα, ούτε του δισκογραφικού παραγωγού. Είμαι καλλιτέχνης με ανησυχίες. Ο Γιάννης Δαλιανίδης μου έλεγε «Είμαι περήφανος για εσένα, γιατί από όλα τα παιδιά μου είσαι η πιο ανήσυχη φύση». Αυτό νομίζω ότι έκανε σαφές σε εμένα ότι δεν θα έμενα μόνο στην υποκριτική ή την εφήμερη δόξα που μου έδιναν τότε τα περιοδικά της εποχής. Ήμουν βαθιά συνειδητοποιημένος. Το γεγονός από την άλλη ότι διέθετα ένα «baby face» με «καταδίκαζε σε ρόλους περιορισμένης εμβέλειας. Μέσα μου μπορεί να έβραζα, αλλά σίγουρα δεν θα έπειθα κανένα σκηνοθέτη να μου δώσει ρόλους που προφανώς εγώ θα σκεφτόμουν από τη δραματική σχολή. Με το πέρασμα των χρόνων, συνειδητοποίησα ότι το πρόσωπο μου δεν θα άλλαζε ιδιαίτερα, οπότε θα εγκλωβιζόμουν σε ρόλους νεαρών, άντε φίλων, ενδεχομένως και θείων κάποια στιγμή, όχι όμως πατεράδων ή ζεν πρεμιέ» εξήγησε στο Εγώ και συνέχισε: «Η Αλίκη Βουγιουκλάκη μου είχε πει το εξής: ‘’Δεν είσαι ούτε ο Κούρκουλος ούτε ο Βέγγος για να διαπρέψεις ως πρωταγωνιστής. Αν σε ενδιαφέρει να είσαι πρώτος σε κάτι, αποφάσισε τι θα είναι αυτό’’» εξήγησε στο Εγώ και συνέχισε: «Με έκανε να σκεφτώ. Δεν κοιμήθηκα για ένα βράδυ και την επόμενη ημέρα είχα αποφασίσει ότι όλο αυτό το πράγμα που είχα μέσα μου ως φλόγα και με έκαιγε έπρεπε να γίνει πράξη. Έτσι ξεκίνησα να κάνω τη δισκογραφία, τις βιογραφίες και ούτω καθεξής. Διοχέτευσα, εν ολίγοις, όλη αυτή την εσωτερική μου ενέργεια και την επιθυμία μου να ξεχωρίσω και αλλού, ακόμη και κρατώντας ρόλους πίσω από τις κάμερες. Δεν ήμουν παιδί μόνο της προβολής. Δεν το αισθανόμουν έτσι. Αυτό συνέβη λόγω της εξωτερικής μου εμφάνισης στα είκοσι μου, όταν με έβαζαν στα περιοδικά της εποχής. Δεν είχε να κάνει όμως 100% με εμένα. Πήγαινα στο περίπτερο και, όταν έβλεπα κρεμασμένο ένα εξώφυλλο με φωτογραφία μου, έφευγα. Ντρεπόμουν, αισθανόμουν λίγο αμήχανα. Δεν το ξεπέρασα ποτέ. Και τώρα, όταν ο κόσμος με κοιτά στο δρόμο, κρατώ πάντα χαμηλωμένο βλέμμα. Και αυτό είναι από ταπεινότητα. Όταν ζούσες δίπλα στη Ρένα Βλαχοπούλου, δεν γινόταν να είσαι ψωνισμένος εσύ. Δεν είχες περιθώρια να ψωνιστείς πουθενά, γιατί εκείνη ήταν η πιο απλή γυναίκα και νοικοκυρά που το βράδυ μεταμορφωνόταν σε σταρ. Αυτό το δισυπόστατο του χαρακτήρα της εμένα με μάγευε.