Οι αντιδράσεις στην απόφασή της να γίνει τραγουδίστρια: «Θα κάνεις το παιδί μας π..α»

-Εσύ τι απέγινες απ’ τα παιδικά σου χρόνια; Πώς επιβίωσες;

«Με αγάπη. Και έναν σπουδαίο πατέρα. Ζούσε για τη μουσική! Ηρθε με μια ορχήστρα απ’ την Κέρκυρα στην Αθήνα να κυνηγήσει τα όνειρά του. Στο πέμπτο παιδί η μάνα μου, η κυρία Ερασμία, η «μία του και μοναδική», όπως την πείραζε εκείνος, του ’πε πως τέρμα τα όνειρα! Πρέπει να μας ζήσει. Μπακάλικο. Φτώχεια. Μετά λαϊκές. Για χρόνια. Θυμάμαι πως όσο κι αν ήταν κουρασμένος, τα απογεύματα στο σπίτι μας θα ακούγονταν πάντα κιθάρα και ακορντεόν. Τραγούδαγε και κοίταζε τη μάνα μου «χαϊδεύοντάς» τη από μακριά, με τη μουσική. Τον θαύμαζα! Σε ένα θερινό σινεμά στα οχτώ μου έβλεπα τη Βουγιουκλάκη τόσο ωραία, σαν νεράιδα. «Το κορίτσι με τα παραμύθια» τόνισε η Νέλλη Γκίνη σε καθημερινή εφημερίδα.

«Έσκυψα στον πατέρα μου και ψιθύρισα στ’ αυτί του σιγά: «Εγώ θα γίνω θεατρίνα, θα το δεις». Η μάνα μου δεν ήθελε. «Θα κάνεις το παιδί μας π...α» του ’λεγε! Ήταν και οι εποχές τότε άγριες για τις γυναίκες! Όλο απαγορεύσεις και «μη» και προκαταλήψεις! Με έβαλε ο πατέρας μου να υποσχεθώ πως θα ’μαι πρώτη στο σχολείο, θα παίζω στο θέατρο, θα τελειώσω και σχολή και δεν θα ξεχάσω ποτέ πως θέλει να ’ναι περήφανος για μένα. Αρχισα το παιδικό θέατρο του Χιόνη στα 12. Σταχτοπούτες, Χιονάτες και Ωραίες Κοιμωμένες τα πρωινά στα σινεμά των συνοικιών. Ημουν καλή μαθήτρια. Τελείωσα τη δραματική του Μιχαηλίδη. Ολα τα χρόνια που ακολούθησαν, σε γυρίσματα, πίστες, θέατρα, δεν δεχόμουν ποτέ ούτε δώρα ούτε επέτρεπα φλερτ και απέτρεπα τις εκδηλώσεις θαυμασμού. Για την υπόσχεση εκείνη που του έδωσα κάποτε στην αγκαλιά του, στην αυλή μας.»

-Και; Είχες πολλές ακραίες εκδηλώσεις θαυμασμού; Πες μου μία, κι ας μη θες.

«Δεν έδινα σημασία, σου λέω. Το ένα ήταν πως ονειρευόμουν ρόλους στο θέατρο και το τραγούδι, το σόου στη νύχτα ήταν για μένα κάτι παροδικό και τ’ άλλο εκείνη η υπόσχεση στον πατέρα μου, που με έκανε να ντρέπομαι! Κάποτε βγήκα στην πίστα και μου την είχαν στρώσει όλη με λευκά γαρίφαλα και στη μέση ένα κατακόκκινο μονάχα με ένα τεράστιο διαμάντι επάνω, που γυάλιζε. Δεν χάλασα το χορευτικό μου για να το μαζέψω.»