Χρήστος Λούλης: «Είναι βλάκας όποιος δεν αλλάζει γνώμη!»

«Όταν αναγκάστηκα να πω στον πατέρα μου ότι θα αφήσω το πανεπιστήμιο και θα πάω να γίνω ηθοποιός. Γιατί τότε έπρεπε να βρω και τα επιχειρήματα. Το συναίσθημα το είχα, ήξερα, αλλά έπρεπε να βρω και να πω για ποιον λόγο θα παρατήσω τα Οικονομικά που σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, ώστε να πάω να κάνω κάτι άλλο με το οποίο δεν είχα καμία σχέση και που δεν γνώριζα τι με περιμένει. Σκεπτόμενος όλα αυτά, αναγκάστηκα τελικά τότε να καταλάβω πιο πολύ τον εαυτό μου, κάνοντας ουσιαστικά και μια «εξυπηρέτηση» προς αυτόν» τόνισε στο Πρώτο Θέμα

- Δεν σε είχε αποτρέψει το ισχυρό επιχείρημα του πατέρα σου πως κάθε χρόνο θα μένεις άνεργος και θα ψάχνεις για δουλειά;

«Οχι, γιατί ήμουν 20 χρόνων! Αν ακολουθούσα τελικά τα Οικονομικά, σήμερα μπορεί να ήμουν στέλεχος σε κάποια τράπεζα, στο εξωτερικό ή άνεργος. Τις προάλλες έλεγα στον πατέρα μου: «Αν δεν ήμουν ηθοποιός, μπορεί τώρα να μην είχα καν δουλειά ή να είχα απολυθεί». Θέλω να πω ότι μέσα σ’ αυτά τα χρόνια έχουν έρθει όλα τούμπα σε σχέση με αυτά που έλεγαν οι παλιοί για «ασφάλεια». Έχει χαθεί πια αυτό.»

- Σκέφτηκες ποτέ να παρατήσεις τη δουλειά του ηθοποιού;

«Μέχρι στιγμής, όχι. Να την απομυθοποιήσω, όμως, μέσα μου, ναι. Αυτό το ’χω κάνει.»

- Δηλαδή;

«Θεωρούσες στο παρελθόν ότι εσύ υπηρετείς την υψηλή τέχνη στο Εθνικό, στο «Αμόρε» ή με τον Βογιατζή ενώ άλλοι συνάδελφοί σου κάτι υποδεέστερο και εύπεπτο; Άμα δεν πιστεύεις σε αυτό που κάνεις, έστω και ψωνίστικα, τότε δεν μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις. Πόσο μάλλον στην αρχή και ιδιαίτερα όταν κάνεις ένα τόσο σκληρό και δύσκολο επάγγελμα. Οπότε χρειάζεται να πεις αυτά τα πράγματα, να πάρεις δύναμη και να αντεπεξέλθεις. Όσο κι αν λέω σήμερα «τι βλακείες καθόμουν και σκεφτόμουν», θεωρώ ότι υπάρχουν στιγμές, στο είδος της δουλειάς που κάνω, που μπορεί να είναι πραγματικά υψηλή τέχνη και που τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους. Δεν μιλάω για συντονισμό κοινού, θεατών και ηθοποιών στο πλαίσιο της διασκέδασης, μιλάω για κάτι πιο βαθύ που ενδεχομένως να αλλάξει και τη ζωή σε κάποιους. Να ένας ορισμός της τέχνης: κάτι που απευθύνεται σε έναν άνθρωπο με σκοπό να του αλλάξει τη ζωή, που μπορεί όμως και να μην πετύχει.»

- Αυτό συνέβη και με τη δική σου ζωή;

«Αν δεν είσαι αρκετά άτυχος ώστε να μπεις σε ένα λούκι από νωρίς και να φιξάρεις τη ζωή σου μπετόν αρμέ, τότε η ζωή συνέχεια αλλάζει. Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Ναυτικό, ήταν ένα παιδί 20 ετών και έλεγε: «Να φύγω από δω μέσα, να πάω Λιμενικό, στα 40 μου θα βγω στη σύνταξη και τελείωσε». Αμα βλέπεις τον κόσμο έτσι, η ζωή σου δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Γιατί όλα αλλάζουν: το μυαλό, ο χαρακτήρας, ο κόσμος, αρκεί να τον δεις και να κατανοήσεις ότι άλλαξε. Δεν καταλαβαίνω αυτό το «αυτός είναι σταθερός και δεν αλλάζει γνώμη». Είναι βλάκας όποιος δεν αλλάζει γνώμη! Οταν το περιβάλλον σου, το σώμα σου και οι γύρω σου αλλάζουν, πώς εσύ θα μείνεις ίδιος; Και πώς μετά θα θες να είσαι καλά μέσα σ’ αυτό τον κόσμο;»