Δημήτρης Παπαδημητρίου: « Οι ευκαιριακές φωνές πρέπει απλά να τραγουδούν σωστά »

«Έμεινε μετέωρο λίγο πριν το τέλος. Προς χάριν ίσως της Νομικής περισσότερο» τόνισε στο Καρφί.

- Πότε λέτε ότι αξίζει να ασχοληθείτε με μία φωνή; Τι πρέπει να συγκεντρώνει αυτή; Υπάρχουν φωνές που «έφυγαν» και δεν θα τικ «ξανασυναντήσουμε»;

«Υπάρχουν δύο ειδών συνεργασίες, οι μόνιμες και οι ευκαιριακές. Οι ευκαιριακές φωνές πρέπει απλά να τραγουδούν σωστά το μουσικό κείμενο και να έχουν χαρακτήρα. Δύσκολο αυτό! Αν όμως ισχύει, για κάθε τέτοια φωνή υπάρχει πάντα, κάποτε ρεπερτόριο κατάλληλο. Είναι θέμα χρόνου να γραφτεί. Τότε, όταν έχω το τραγούδι, ασχολούμαι με αυτή τη φωνή. Όποια κι αν είναι, αν το τραγούδι αυτό της «ανήκει». Όμως, σε μόνιμη βάση χρησιμοποιώ φωνές που μπορούν να αποδώσουν τον βαθύτερο κόσμο μου. Μέσα από τη στενή επαφή ζωής, τη μουσική εκπαίδευση και την ερμηνευτική διαρκή επίδραση, μόνο αυτές οι φωνές έχουν την άμεση πρόσβαση στους μυστικούς κωδικούς κάποιων πολύ δικών μου κόσμων. Εννοείται, κάθε «ελληνική φωνή» έχει τόσο μεγάλη προσωπικότητα, που ίδια δεν ξαναβγαίνει. Το «ουδείς αναντικατάστατος» δεν σημαίνει ότι ο αναπληρώνων το κενό το κάνει με τον ίδιο τρόπο. Η ανάγκη και ο χρόνος απλά βοηθούν, κάθε φορά, σε μια νέα συνήθεια. Όμως, όλοι όσοι έφυγαν και όλοι όσοι ζουν είναι αναντικατάστατοι, αν έχουν αληθινή προσωπικότητα»

-Τι συμβουλεύετε τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τη σύνθεση, αλλά οι καιροί δεν τους το επιτρέπουν;

«Οι καιροί το επιτρέπουν πάντα. Απλά η τέχνη γι' αυτούς τους νέους πρέπει να είναι απόλυτη βιολογική ανάγκη, σαν το φαγητό, τον ύπνο ή την αφόδευση. Δεν περιμένεις την οικονομική ανάπτυξη για όλα αυτά. Απλά γράφεις. Ζεΐ5 για να γράφεις και όχι το ανάποδο. Αυτό απλά δεν υπάρχει. Επίσης, σε σχέση με την εποχή: εγώ πρωτοεμφανίστηκα στην ελληνική σκηνή, όταν ακόμα ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Μούτσης, ο Λεοντής, ο Μαρκόπουλος, ο Σαββόπουλος, ο Λόίζος και τόσοι άλλοι έβγαζαν κάθε χρόνο αριστουργήματα. Ήταν νομίζω πιο δύσκολη εποχή για να ξεχωρίσεις από ό,τι σήμερα...»