Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Έχω μεγάλο απόθεμα ελπίδας»

«Ναι. Το καλύτερο δεν το βλέπω, δεν το ξέρω, δεν νομίζω ότι θα το προλάβω, αλλά, ναι, φυσικά και το πιστεύω και θέλω να δουλεύω γι' αυτό. Εχω καταλάβει ότι η εργασία μάς φέρνει στο φως, είτε είναι μια συνειδητή επιλογή είτε ανάγκη. Και τώρα είναι ανάγκη. Οσο άσχημο κι αν είναι αυτό που ζούμε, δεν είναι τραγικό. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι πολλών κατηγοριών. Μπορεί, ίσως, να φτάσουμε κάποτε στο σημείο όπου το παγκόσμιο πλέγμα των ανθρωπίνων σχέσεων θα διέπεται από τη θεμελιακή ισότητα των ανθρώπινων ζώων. Χίπικες, new age μαλακίες, θα μου πείτε. Μοιάζει ουτοπία, αλλά η τάση προς εκεί είναι απ' όσο καταλαβαίνω η πιο υγιής τάση» τόνισε στο Βήμα.

-Σκέφτεστε τι θα γίνει αν το κοινό δεν σας ακολουθεί;

«Ολοι θέλουμε τα γεμάτα θέατρα. Ολοι ξέρουμε ότι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει συνέχεια. Εγώ έχω υπάρξει τυχερός. Δεν αξίζει να κάνεις κάτι στο έργο για να γεμίζει θέατρο. Η προσπάθειά μου είναι να βρίσκω αυτό το ειδικό που έχω να καταθέσω. Και είναι το μόνο που έχει νόημα. Ελπίζω να μη βρεθώ στο θέατρο μόνος μου σε μερικά χρόνια».

-Τριάντα χρόνια δουλειάς… Έχετε κουραστεί;

«Τριάντα χρόνια είναι; Ακούγονται πολλά. Ναι, την αισθάνομαι την κούραση. Και πάλι όχι. Μια εφηβική ορμή για καινούργιες εξερευνήσεις με κυριεύει και οι συνεργάτες μου διασκεδάζουν μαζί μου. Αλλά με εξοντώνει η αντίσταση της ύλης. Είτε αυτό είναι ο συντονισμός μιας παραγωγής είτε το κούρδισμα ψυχών και σωμάτων σε ομάδα. Η γέννηση και συντήρηση ενός γεγονότος που έχει μια πνευματική αισθητική είναι ενάντια στη φυσική βαρύτητα των πραγμάτων. Και σε αυτό νιώθω κούραση. Εχω μεγάλο απόθεμα ελπίδας. Λαχταράω στην επόμενη δεκαετία να είμαι δημιουργικός αλλά ταυτόχρονα διαρκώς στον καθημερινό μόχθο αναρωτιέμαι πόσο κουράγιο έχω ακόμη να προσπαθώ γι' αυτή την αλχημεία».