Νατάσα Μποφίλιου: «Το «παραμύθι» της θρησκείας δεν με αγγίζει σε κανένα επίπεδο…»

Δεν σου φαίνεται ότι θυμώνεις εύκολα... Θυμώνω εύκολα αλλά είμαι του λεπτού.

Νιώθεις ευθύνη και για τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου; Κυρίως. Είμαι η μεγάλη κόρη μιας μεγάλης οικογένειας κι αυτό τα λέει όλα. Έτσι είμαι με τους φί¬λους μου, με τους συνεργάτες μου – έχω κάτι μέσα μου μητρικό. Γι’ αυτό και δεν ξέρω αν θα γινόμουνα καλή μητέρα, μήπως «έπνιγα» το παιδί μου.

Αυτό δεν λειτουργεί περίεργα στις ερωτικές σου σχέσεις; Νομίζω πως οι άντρες που επιλέγω δεν το εκ¬μεταλλεύονται και δεν επαναπαύονται, με αποτέλεσμα να χαθεί το υπόλοιπο. Οι σχέσεις μου δεν εκμεταλλεύ¬τηκαν ποτέ τη ροπή μου στο υπερδόσιμο. Ούτε οι φίλοι μου το ‘χουν κάνει ποτέ... Είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος! Ξέρεις, εμένα με φτιάξανε αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου και με περιστοιχίζουν ακόμα, οι σχέσεις μου μαζί τους – δεν έχω τίποτα πιο ιερό! Αυτό είναι η θρησκεία μου. Όταν σκέφτεσαι τους άλλους περισσότερο απ’ τον εαυτό σου συνειδητοποιείς τελικά πόσο μικρός είσαι. Κι είναι ωραίο αυτό! Γιατί δεν δίνεις τόσο μεγάλη σημασία στον εαυτό σου και στο να ασχολείσαι συνέχεια μ’ αυτόν χάνοντας άλλα, σημαντικά πράγματα απ’ τη ζωή σου.

Δεν νιώθεις «μεγάλη» όταν σε κάθε σου live αποθε¬ώνεσαι από τόσο πολύ κόσμο; Όλες σου οι εμφανίσεις είναι sold out, έχεις ένα πολύ μεγάλο fan club και θεωρεί¬σαι «η νέα ιέρεια του εντέχνου»... (αποστρέφει το βλέμμα της) Δεν τα καταλαβαίνω όλα αυτά. Τα ακούω και τα νιώ¬θω, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την τόση αγάπη, όμως η δική μου δουλειά είναι να είμαι καλή τραγουδίστρια. Είμαι πάρα πολύ ασφαλής απέναντι σ’ αυτό, πιστεύω ότι αξίζω, είναι κάτι που το ‘χω κερδίσει, το ‘χω δουλέψει, αλλά μέ¬χρι εκεί. Τα υπόλοιπα είναι περιττά. Αισθάνομαι επίσης «μικρή» με τη ρεαλιστική έννοια. Αν δεις τον εαυτό σου μέσα στο σύμπαν και σε ό,τι γίνεται γύρω σου καταλαβαί¬νεις ότι είσαι απλά ένας κρίκος μέσα σε μια μεγάλη αλυ¬σίδα. Εγώ σ’ αυτή την αλυσίδα νιώθω ότι γεννήθηκα με τη συγκεκριμένη ικανότητα: να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το κέρδισα, αλλά μου δόθηκε. Είναι ένα δώρο, κάτι έξω από μένα, κάτι που δεν κατέκτησα. Γι’ αυτό και ο σκοπός είναι να το περιθάλψω, να το προσέξω, να το αναδείξω και να το προσφέρω. Κι εκείνο για το οποίο καμαρώνω και είμαι υπερήφανη είναι ότι αξιοποίησα κάτι που μου δόθηκε με το σωστό τρόπο.

Σε ποιον άλλο θεό πιστεύεις εκτός απ’ τον άνθρω¬πο; Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί πάρα πολύ. Το «παραμύθι» της θρησκείας δεν με αγγίζει σε κανένα επί¬πεδο, αλλά σίγουρα υπάρχει κάτι μεγαλύτερο στο οποίο πιστεύω. Και νομίζω πως είναι οι ιδέες. Ο παράδεισος για μένα είναι ένα ιδανικό που όλοι μαζί αγωνιζόμαστε για να φτάσουμε.
Πηγή: «ΦιλGood»