Μάρω Κοντού: «Θα πεθάνω και δεν θα έχω βρει την απάντησή μου, νομίζω»

«Γι' αυτή τη θέση και μόνο είμαι ευγνώμων στην πολιτική. Δεν ζήτησα κάτι και δεν έγινε! Δεν έβαλα κάτι στο μυαλό μου γι' αυτά τα παιδιά και δεν το πέτυχα. Είχε και πόνο μεγάλο! Η αδελφή μου είχε έρθει στο Μητέρα και μόλις είδε τα μωρά να σηκώνουν όλα τα χεράκια τους, μήπως τα πάρει αγκαλιά όποιος περνούσε, «έσπασε». «Δεν μπορώ, δεν αντέχω» μου έλεγε. Οχι! Εκεί, καταπάνω. Πρέπει, για να ζήσουν καλύτερα! Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα ως πρόεδρος. Με υποδέχτηκαν ευγενικά, τυπικά, αποστασιοποιημένα, με μια δυσφορία στα πρόσωπα οι εργαζόμενοι. Όλη τη μέρα γνώριζα κόσμο που είχε στρυφνότητα στο πρόσωπο. Και κάποτε μπήκα σε ένα δωματιάκι που στην κούνια ήταν ένα μωρό μπρούμυτα! Σήκωσε το κεφαλάκι του, με κοίταξε κατάματα και... μου χαμογέλασε! Σαν να βγήκε ο ήλιος. Από τότε βιαζόμουν να τελειώσω τις δουλειές να πάω στο Φοίβο - έτσι τον ονομάσαμε! Η μαμά του ήταν 16 χρόνων. Φοβόταν να το πει στους γονείς της. Της έλεγα: «Προχώρα και εδώ είμαι εγώ»! Κάποτε το είπε και οι άνθρωποι το δέχτηκαν! Θυμάμαι ένα άλλο αγαπημένο παιδί! Ψεύδιζε λιγάκι και ήταν ένας γλύκας. Υποστήριζαν πως είχε νοητική υστέρηση! Πήγαμε πρώτη φορά θάλασσα και μου είπε «Κυδία, Μάδω; Τι είναι μετά τον ουδανό; Τι είναι πέδα απ' τη θάλαθθα;». Μεγάλωσε με υπέροχους γονείς! Αριστος στις ξένες γλώσσες και μαθητής με επαίνους. Πάει για να τελειώσει αστρονομία! Από τότε φαινόταν... Τα παιδιά με προβλήματα υγείας! Αυτά με σακάτευαν! Αυτά που δεν ήθελε κανείς» τόνισε σε καθημερινή εφημερίδα.

-Στον Θεό; Πιστεύετε στον Θεό;

«Δεν νομίζω. Δεν το 'χω λήξει μέσα μου. Θα πεθάνω και δεν θα έχω βρει την απάντησή μου, νομίζω. Κάποιες φορές λέω ναι, πιστεύω! Όμως, μετά σκέφτομαι ότι αν υπάρχει, πως αφήνει τον πόνο; Τα παιδιά με τα υψωμένα χεράκια για αγκαλιές; Πώς;»