Αργύρης Ξάφης: «Καλό θέατρο είναι αυτό που έχει τον ηθοποιό στο επίκεντρο»
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Αργύρης Ξάφης μιλάει για το καλό θέατρο όπως το θεωρεί ο ίδιος, για τον καλό του φίλο Γιώργο Λάνθιμο αλλά και για το σινεμά που είναι η μεγάλη του αγάπη...
Ποιο είναι για εσένα το «καλό» θέατρο και ο καλός ηθοποιός;
«Καλό θέατρο είναι αυτό που έχει τον ηθοποιό στο επίκεντρο. Εκείνο το «εντυπωσιακό», που τον χρησιµοποιεί άλλοτε ως σκηνικό, άλλοτε ως κράχτη, ενίοτε και ως πειραµατόζωο, δεν µε ακουµπάει ούτε ως καλλιτέχνη ούτε ως άνθρωπο. Καλό ηθοποιό θεωρώ όποιον είναι πάντα διαθέσιµος να χαρίσει ένα κοµµάτι του εαυτού του στον κόσµο χωρίς να περιµένει αντάλλαγµα. ∆εν θα τον ξεχώριζα από το ήθος του, γιατί µου έχουν αρέσει ηθοποιοί που γνωρίζω πως δεν ήταν και πολύ καλοί άνθρωποι».
Ποια είναι η γνώµη σου για το σύγχρονο ελληνικό σινεµά; Βραβεύτηκες το 2011 (σ.σ.: «Απ’ τα κόκαλα βγαλµένα» του Σ. Γκορίτσα), όµως ο ρόλος του ανερχόµενου πολιτικού του ΠΑΣΟΚ στην πολυαναµενόµενη ταινία εποχής του Τάσου Μπουλµέτη «Νοτιάς» είναι µόλις η έβδοµη κινηµατογραφική σου εµφάνιση σε 16 χρόνια...
«Το σινεµά ήταν ο λόγος που ασχολήθηκα µε την υποκριτική. Γεννήθηκα, βλέπεις, και µεγάλωσα πάνω από τρεις κινηµατογράφους στο Περιστέρι. Αλλά η αλήθεια είναι πως µέχρι πριν από κάποια χρόνια δεν εµπιστευόµουν τον ελληνικό κινηµατογράφο. ∆εν µου άρεσε πάρα πολύ, γιατί έτυχε να παίξω σε ταινίες που απλώς επιβεβαίωναν την πίστη µου πως οι περισσότεροι νέοι κινηµατογραφιστές είναι κατώτεροι των περιστάσεων, µε την έννοια ότι δεν ξέρουν ούτε να δουλεύουν µε τους ηθοποιούς ούτε να γράφουν δυνατά σενάρια. Παρ’ όλα αυτά, παριστάνουν τους Ταρκόφσκι και τους Γκοντάρ. Μέχρι που εµφανίστηκε ο Λάνθιµος. Μιλάω γι’ αυτόν γιατί τον γνωρίζω και τον αγαπώ σαν αδελφό µου. ∆ουλέψαµε µαζί την πρώτη µικρού µήκους ταινία του, την πρώτη του θεατρική παράσταση και ήταν εκείνος που µε κράτησε στο θέατρο, εκείνος που αναθέρµανε το ενδιαφέρον µου γι’ αυτό, όταν γύρω στο 2003 ήµουν έτοιµος να τα βροντήξω γιατί είχα πνιγεί. Έκτοτε άρχισαν πολλοί κινηµατογραφιστές να µιλούν τη δική τους γλώσσα στο σινεµά, να δοκιµάζουν πράγµατα και κυρίως να ακούν και να επικοινωνούν το έργο τους µε περισσότερο κόσµο».
Πηγή: Real